Goethes verhaal over Faust is misschien wel een van de meest overgeleverde verhalen in de recente geschiedenis. Talloze regisseurs hebben zich gewaagd aan en enscenering van het verhaal. Wat weinig mensen weten (en ik zelf ook niet wist, vooraleer Opera Vlaanderen er mee op de proppen kwam), is dat Robert Schumann het werk van Goethe samen heeft gevat in zeven scènes die het midden houden tussen wat we opera zouden noemen, en wat we zouden bestempelen als oratorium. Dirigent Philippe Herreweghe vond dat het gepast was hier een enscenering voor te voorzien, en daarvoor werden filmregisseur Julian Rosefeldt en choreograaf Femke Gyselinck aangesproken.
 |
| (c) Annemie Augustijns |
Het moet gezegd: een werk als dit "in scène zetten" is volgens mij bijna een onbegonnen zaak. In deze productie wordt er dan ook gewerkt met hedendaagse technieken die toestaan een bepaalde sfeer op te roepen. De videoprojecties die gebruikt worden, hebben op het eerste zicht weinig te maken met de inhoud van het werk. En soms werken ze als een tang op een varken.
Ik heb wél genoten van de muzikaliteit van de voorstelling, van de professionaliteit van het orkest, hun dirigent, en de vele zangers op het podium. Voor de gelegenheid werden ook zangers van Collegium Vocale uitgenodigd om deze productie mee vorm te geven. Enkele exquise solisten, waarvan Rafael Fingerlos toch echt wel mijn favoriet is, geven het geheel een prachtige glans.
Of ik Philippe Herreweghe gelijk geef, dat deze voorstelling om een enscenering vraagt, daar ben ik niet uit. Ik vond deze enscenering in elk geval geen hoogvlieger. Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de kwaliteit van de muziek.
Reacties
Een reactie posten