Hamlet - 30 november (pregenerale) -8 december - 20 december - 22 december - De Munt/LaMonnaie Brussel

Hamlet, een vrij weinig uitgevoerde opera van Ambroise Thomas onder leiding van Marc Minkowski en in scène gezet door Olivier Py is een absolute streling voor het oog en oor. Wat de cast en de muzikanten hier presteren is voor mij gewoonweg een wonder. Zelden heb ik me zo ontroerd en van de wereld gevoeld als bij dit staaltje grand opéra. Grand, groots in de letterlijke, maar ook de figuurlijke zin van het woord. Ik zag deze productie meerdere malen omdat ze me bleef beklijven, en telkens weer ontdekte ik nieuwe, verrassende en ontroerende elementen.

(c) Baus voor De Munt/La Monnaie

Bij het opgaan van het doek wanen we ons in een soort kerker, een soort ondergrondse tunnel, vol trappen die elk op zich kunnen roteren, waarop de rest van het verhaal zich zal afspelen. Py, die in "Les Huguenots", de internationaal gelauwerde productie in de Munt in 2011, eveneens gebruikte van een "trappensysteem", zorgt voor een sobere, klassieke mise en scène met hier en daar een gedurfd element, net dat ietsje meer. Zo is het rookgordijn, dat bij bepaalde scènes voor een zeer speciale sfeer zorgt iets dat ik als zeer mooi ervaren heb. De badscène, waar zoveel over geschreven is in de pers, omdat de Hamlet naakt ten tonele verschijnt en zo ook bovenop zijn moeder gaat liggen, nadat deze bij hem (met kleren aan) in bad is gekropen, vind ik van een bijzondere en intense aard. Deze scène is alles behalve vulgair, neigt niet naar incest, zoals enkele critici beweren. Neen, deze scène is een scène van wanhoop, waarin een moeder haar zoon probeert te overtuigen van haar gelijk. Misschien een laatste kans voor haar om haar lot te ontwijken. Logisch dus dat Hamlet zich niet eerst gaat afdrogen en omkleden vooraleer de dialoog met zijn moeder begint.

Het Muntorkest is geniaal, onder leiding van Marc Minkowski. Niets nieuws onder de zon, uiteraard, maar wel belangrijk te vermelden dat Ambroise Thomas zorgt voor een interessante partituur, die mij leuk om spelen lijkt.

Wat de zang betreft: het ene pareltje na het ander verschijnt ten tonele. Hamlet, vertolkt door Stéphane Degout, is een andere Hamlet dan Franco Pomponi. Daar waar Stéphane Degout "serieuzer is", en zeer zelfbeheerst overkomt, is Pomponi soms wat losser, wat beweeglijker. Beide mannen hebben een klok van een stem, en beide interpretaties zijn om van te snoepen. Het is een eer om zulke zangers aan het werk te mogen horen, net zoals Ophélie, in de eerste cast gezongen door Lenneke Ruiten, uit Nederland, en in de tweede cast door Rachele Gilmore. Beide sopranen zetten een bijna buitenaardse prestatie neer, tijdens de waanzinscène waarin Ophélie uiteindelijk tenonder gaat aan haar verdriet. Dit wordt tevens beeldschoon in scène gezet, bravo ook aan de dansers die dit mee voor mekaar brengen!

(c) Hofmann voor De Munt / La Monnaie

Vincent Le Texier is zoals verwacht een stevige Claudius. Een raszanger, maar dat wisten we al! Hij wordt geflankeerd door afwisselend Jennifer Larmore en Sylvie Brunet-Grupposo. Beide zangeressen zetten de koningin neer op hun eigen manier, en ook hier ga ik niet 'kiezen'. Ik vind de prestaties bijzonder geslaagd en kan alleen maar blij zijn dat ik deze twee koningingen heb mogen "meemaken". Till Fechner is een overtuigende Polonius! Henk Neven, uit Nederland, die we al in de Munt mochten begroeten en een mooie carrière uitbouwt in binnen-en buitenland, vormt het perfecte duo met Gijs Van der Linden, onze Belgische trots. Als Horatio en Marcellus ten tonele verschijnen kan ik er mij niet van ontdoen even te glimlachen. De twee hebben iets komisch, maar niet "verkeerd", in de context van het verhaal. De symbiose tussen de twee zangers, en het juiste evenwicht in de context van het verhaal zorgen voor een aantal erg mooie momenten. Deze jonge zangers verdienen alle respect, en hun toewijding zorgt voor magie op de scène, net zoals bij Laërte, vertolkt door de jonge Franse zanger Rémy Mathieu. Erg mooie stem, en hopelijk iemand om nog vaak terug te horen, in de Munt, en elders! Jérôme Varnier, ondertussen een gevestigde waarde in de Munt is zo één van die zangers waar je maar niet genoeg van krijgt. Een klok van een stem. Hij vertolkt zijn rol van "spectre du feu roi", oftewel "geest van wijlen de koning" met glans.

Deze cast, dat merk je, was zo één van die casts waarin de sfeer zo goed zit, dat het zich afspiegelt op het publiek. Keer op keer werd ik meegesleurd in de magie van het verhaal, de prachtige negentiende eeuwse muziek (waar het er al wel eens "over" mag gaan), de buitengewone stemmen. Aan deze productie zal ik nog vaak terugdenken met een glimlach, en een traan, want toegegeven, de ontroering was telkens dichtbij. Of hoe een opera je diepste zielenroerselen naar boven haalt.