Yves goes classic

De tweede opera die we zagen op onze trip naar Bayreuth was Parsifal. Het is volgens mij de bekendste opera van Wagner, die vroeger traditioneel op Goede Vrijdag gespeeld werd. Deze opera is dan ook méér dan gewoon muziek, het is voor velen echt een spirituele ervaring. En dat dat voor mij niet anders is, bewijst het kippenvel dat ik had gedurende de ganse voorstelling. Alles zat goed, de enscenering, de zang, de sfeer. Een topproductie! (c) Festspiele Bayreuth Parsifal heeft een veeleisende partituur. Maar voor deze gelegenheid konden we rekenen op een schare ongelooflijke zangers. Amfortas (Ryan McKinny) zingt zijn rol op een bijzondere doorleefde manier. Klaus Florian Vogt, die veel voor-, maar ook tegenstanders heeft, is voor mij toch wel de perfecte Parsifal. Net zoals Jonas Kaufmann perfect is voor die rol, maar dan anders. Daar bedoel ik mee dat Vogt een totaal ander timbre heeft dan Kaufmann, en dat ik begrijp dat er mensen zijn die er niet van houden, maar voor mij was mij...

Het Festspielhaus in Bayreuth. Dat er geen operahuis is dat mythischer is dan dit, is een understatement. Het huis dat gebouwd werd onder leiding van Richard Wagner himself, met sponsoring van Ludwig II van Beieren, een Wagner-melomaan, is opgesteld in amfitheatervorm. Wat ook speciaal is, is dat niemand in het publiek het orkest kan zien zitten. De muzikanten zitten 'verstopt' onder een soort kap, en voor een groot stuk bevindt het orkest zich onder het podium. Wagner wilde niet dat zijn publiek zou afgeleid zijn door de mensen uit het orkest. Dit maakt dat de stemmen iets beter doorkomen dan we gewend zijn in andere operahuizen, en dat we dingen ontdekken die we nooit eerder hoorden in de prachtige zanglijnen. (c) Festspielhaus Bayreuth Tristand und Isolde, het noodlottige liefdesverhaal dat bij allen wel een belletje doet rinkelen is één van de fetishopera's van menig Wagnerliefhebber. Het is een opera die zo meeslepend is, dat je vanuit het publiek niet anders k...