Yves goes classic

Zelden heb ik geweten dat er zoveel negatieve reactie en zelfs commotie gekomen is op een operaproductie als bij La Traviata, deze dagen op de scène in de Munt. Woorden als "walgelijk", "schandalig" werden door recensenten gebruikt alsof het niets was alsof La traviata 'mooi' en 'vrolijk' moest zijn. Natuurlijk is het een titel die iedereen kent, en is het een ideale "instapper" voor nieuw operapubliek vanwege de bekende aria's, maar dat neemt niet weg dat het verhaal -waarin hoofdpersonage Violetta Valery uiteindelijk sterft als een stuk onbenul in de goot- een bijzonder harde kern heeft die niemand onbewogen laat. Regisseuse Andrea Breth schuwt deze hardheid niet. Integendeel, ze kijkt in de spiegel en beseft dat wij mensen door onze onverschilligheid de Violetta's in onze maatschappij zelfs niet meer 'zien'. We lopen er gewoon voorbij. Maar goed ook dat het operapubliek er nu wél eens mee geconfronteerd wordt. En misschi...

Die Fledermaus... bij het horen van deze titel denkt iedereen aan de wals in de ouverture maar al te vaak gespeeld op nieuwjaarsnacht. Bijgevolg wordt deze muziek niet weinig afgeschilderd als eenvoudig vermakelijk. Johan Strauss II mag zich omdraaien in zijn graf. Die Fledermaus is niet gemakkelijk, integendeel. Deze muziek is geschreven voor de betere stemmen, zoals ik die gehoord heb in De Munt vanavond.  De aria's zijn niet te verkopen als goedkope stuff. Wel: operette van hoog niveau, dankzij de eenvoudige semi-concertante setting in handen van Guy Joosten en een handvol prachtige zangers die zorgen voor de feestelijke en grappige sfeer die nodig is op dit soort avonden. Guy Joosten is er in geslaagd om op heel eenvoudige wijze en met slechts enkele rekwisieten deze semi-concertante uitvoering op de scène te zetten. Frosch (Georg Nigl) komt al stofzuigend op, door het publiek en mensen trekken grote ogen. De ouverture wordt stil gelegd en al gauw is duidelijk dat dit pers...

In "Die Zauberflöte", de meest gespeelde en misschien ook wel bekendste opera ter wereld, gaat Tamino op zoek naar Pamina, nadat hij haar beeldschone portret gekregen heeft van de "Drei Damen", die leven in het rijk van de Koningin van de Nacht. Deze Koningin, al te vaak afgeschilderd als een wreed personage, wil haar dochter Pamina terugvinden, die gevangen gehouden wordt door Sarastro. Tamino inschakelen en hem een Toverfluit cadeau doen die hem zal redden van de ondergang is dus het ideale plan. Niemand minder dan de vogelmens Papageno zal Tamino vergezellen op zijn pad. Wat voor velen een simpel sprookje lijkt is eigenlijk het Bildungsverhaal van een jongeman naar zijn volwassenheid. Beetje bij beetje verandert Tamino van kamp, de Koningin van de Nacht wordt ingeruild voor de ratio en de "verlichte" geest van Sarastro, en het publiek beseft dat de liefde achter elk hoekje schuilt. (c) Annemie Augustyns / Vlaamse Opera Wat van in het begin opvalt...