Yves goes classic

Wie Händel zegt denkt vast en zeker niet aan de lang onbekend gebleven cantate "Aminta e Fillide". In dit één uur durende werk, dat eigenlijk eigenschappen vertoont van een kleine opera, probeert Aminta het hart te veroveren van de koppige Fillide. Maar zoals het hoort, schiet Cupido zijn pijltje recht in de borst van Fillide, en kan deze laatste niet anders dan van Aminta gaan houden. Heel hartstochtelijk zelfs. En alles is gekaderd in een mooie pastorale omgeving. A. Carraci, La Glora degli Angeli, Chiesa di San Paolo, Bologna. Frank Agsteribbe en zijn voortreffelijke B'Rock starten het concert met een Concerto Grosso van Corelli, een suite van Muffat en een suite van Telemann. Een mooie inleiding op de reden van mijn bezoek aan deSingel: de cantate "Aminta e Fillide", geschreven rond 1706/7. Deze cantate is groots opgevat. Ze duurt maar liefst een uur en de creatie ervan verliep niet zonder schandaal. Het werk werd gecomponeerd op aanvraag van een Rom...

deFilharmonie slaagt er al jaren in om aanstormend of net gevestigd talent een kans te geven op het podium. Dit blijft een bijzonder sterk punt van het orkest, en dat is ook de reden waarom ik er een zwak voor heb. Ook Andrew Gourlay, de jonge Engelsman met Russische roots, die overigens in Jamaïca geboren is en in zowat de hele wereld gewoond heeft, kreeg de kans om samen met deFilharmonie te concerteren. Dit resulteerde in een mooi staaltje jong talent, energiek en vooral vrolijk! Andrew Gourlay (c) www.andrewgourlay.com Het concert begint met een prachtige hommage aan de op kerstavond 2012 overleden componist Richard Rodney Bennett, de componist van onder andere Murder on the Orient Express.  Zijn 'partita' klinkt als filmmuziek in de oren en het publiek weet dat wel te smaken. Gourlay slaagt erin het beste uit het orkest te halen voor deze toch wel hedendaagse compositie. Gourlay is punctueel, en geeft de muziek een extra elan. De zaal van de Roma is uiterst ge...

Wereldklasse op het podium. Dat is wat we te horen kregen op 11 januari in deSingel. Op uitnodiging van deFilharmonie speelde de ondertussen wereldberoemde Isabelle Faust het vioolconcerto in D van Beethoven, en vervolgde het orkest met Schumanns tweede symfonie. Zoals in de "goeie oude tijd" dus, waar échte concerten bestonden uit een concerto voor de pauze en een symfonietje (of twee) nà de pauze. Een intelligente formule die nog altijd werkt! Isabelle Faust overtuigt direct. Haar concerto wordt haarzuiver gespeeld, en de interactie met het orkest zit goed. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ze soms nogal 'proper' gespeeld heeft, om geen risico te lopen. Op zich is daar niets mis mee, maar dat tikkeltje durf en imperfectie is geen schande, integendeel, het maakt de muziek alleen maar menselijk. En uiteraard staat buiten kijf de kwaliteit van deze violiste die zich al op alle internationale podia bewezen heeft. Haar ietwat brave interpretatie is haar ...

In de mooie traditie van de Weense nieuwjaarsconcerten organiseerde deFilharmonie dit jaar ook een nieuwjaarsfeest, waarbij de liefhebbers van walsjes en polka's hun hart konden ophalen! Philippe Herreweghe was in vorm. Dat is wel het minste wat men kon zeggen. Met de micro in de hand gaf hij tekst en uitleg, en soms ook een (misplaatst) grapje bij de stukken die zouden volgen die avond. Zo leerden we dat de Akademische Festouvertüre van Brahms eigenlijk helemaal niet zo academisch is. En dat was meteen een mooie opener voor de rest van het concert, dat volgestouwd zat met Hongaarse dansen van Brahms, walsen van Strauss, waaronder de Kaiser-Walzer en de Schönen blauen Donau, om te eindigen met de Radetzky-Mars en een uitgelaten in de maat klappend publiek. Zolang ik niet win bij de loting van het nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmonik, vind ik deFilharmonie alvast een waardig vervanger! Jammer dat er geen knapenkoor aanwezig was om de Tritsch-Trasch polka op te vrolijken. D...