Wereldklasse op het podium. Dat is wat we te horen kregen op 11 januari in deSingel. Op uitnodiging van deFilharmonie speelde de ondertussen wereldberoemde Isabelle Faust het vioolconcerto in D van Beethoven, en vervolgde het orkest met Schumanns tweede symfonie. Zoals in de "goeie oude tijd" dus, waar échte concerten bestonden uit een concerto voor de pauze en een symfonietje (of twee) nà de pauze. Een intelligente formule die nog altijd werkt!
Isabelle Faust overtuigt direct. Haar concerto wordt haarzuiver gespeeld, en de interactie met het orkest zit goed. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ze soms nogal 'proper' gespeeld heeft, om geen risico te lopen. Op zich is daar niets mis mee, maar dat tikkeltje durf en imperfectie is geen schande, integendeel, het maakt de muziek alleen maar menselijk. En uiteraard staat buiten kijf de kwaliteit van deze violiste die zich al op alle internationale podia bewezen heeft. Haar ietwat brave interpretatie is haar dus volledig vergeven. Opmerkelijk is de cadens die ze niet alleen speelt, maar met begeleiding van de paukenist. Het vormt een ietwat grappig moment in de concerto. Een frivool stukje opperste concentratie! Wel jammer dat de Blauwe zaal van de Singel eigenlijk niet gemaakt is voor dit soort muziek.
De tweede symfonie van Schumann zit direct snor. Herreweghe, die ondanks zijn onduidelijke directie het onderste uit de kan haalt scoort punten. De balans zit goed, en het orkest heeft er zin in. De meeslepende melodieën doen me al neuriënd naar huis vertrekken. Schumann zou content zijn, denk ik zo.
Isabelle Faust overtuigt direct. Haar concerto wordt haarzuiver gespeeld, en de interactie met het orkest zit goed. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ze soms nogal 'proper' gespeeld heeft, om geen risico te lopen. Op zich is daar niets mis mee, maar dat tikkeltje durf en imperfectie is geen schande, integendeel, het maakt de muziek alleen maar menselijk. En uiteraard staat buiten kijf de kwaliteit van deze violiste die zich al op alle internationale podia bewezen heeft. Haar ietwat brave interpretatie is haar dus volledig vergeven. Opmerkelijk is de cadens die ze niet alleen speelt, maar met begeleiding van de paukenist. Het vormt een ietwat grappig moment in de concerto. Een frivool stukje opperste concentratie! Wel jammer dat de Blauwe zaal van de Singel eigenlijk niet gemaakt is voor dit soort muziek.
De tweede symfonie van Schumann zit direct snor. Herreweghe, die ondanks zijn onduidelijke directie het onderste uit de kan haalt scoort punten. De balans zit goed, en het orkest heeft er zin in. De meeslepende melodieën doen me al neuriënd naar huis vertrekken. Schumann zou content zijn, denk ik zo.
Reacties
Een reactie posten