Yves goes classic

Na jarenlang de traditie te hebben doorbroken pakt de Vlaamse Opera terug uit met Parsifal, tijdens de Paastijd. De misschien wel meest bekende operacomponist, Richard Wagner, geloofd en geëerd door een resem aan operafetisjisten, mag nog eens stralen op het podium met zijn laatste werk, Parsifal. (c) Vlaamse Opera / Annemie Augustijns   Parsifal op de scène zetten is een gewaagde zaak want Wagnerlovers en -critici zitten klaar om alles tot in de puntjes af te breken. Zo ook bij deze productie. De zogezegde kenners braken ook deze productie af: de mise-en-scène is té hedendaags, en de zang middelmatig. Eerlijk gezegd word ik haast ziek bij het horen van al dat. Déze Parsifal was namelijk voor mij een openbaring op alle gebied. Deze opera verandert mensenlevens en confronteert ons vooral met onszelf. Van in het begin zit ik op mijn stoel gekluisterd. Het orkest is in topvorm. En daar zit dirigent Eliahu Inbal uiteraard voor veel tussen. Deze rot in het vak, die een indr...

Iedereen kent "Faust" van Gounod. Maar niet iedereen weet dat hij zich ook heeft gewaagd aan een grand opéra op basis van het meesterwerk van William Shakespeare: Roméo et Juliette. Deze tragedie, die niemand onberoerd laat en misschien wel het bekendste liefdesverhaal uit de hele geschiedenis is, werd in het Frans "vertaald" door Jules Barbier en Michel Carré. Wat hierbij opvalt is de grote trouw aan de oorspronkelijke tekst en de hoge kwaliteit van de vertaling. Dat is niet altijd zo vanzelfsprekend. Shakespeare vertaal je niet zomaar... en zijn woorden op muziek zetten op zo een manier getuigt van een groot genie. (c) Harry Gruyaert / Magnum Photos voor De Munt / La Monnaie Van bij de de eerste noot is het duidelijk: dit is grand opéra. Gounod weet als geen ander hoe je die inzet: een grootste ouverture gevolgd door een proloog waarin alle solisten samen de voorgeschiedenis van het verhaal "vertellen". Alle solisten verdwijnen, en we worden in het...

Hervé Niquet, heer en meester in het barokgenre, presenteert ons met zijn Concert Spirituel een prachtig programma aan heerlijke barokmuziek.  De Messa "Macula non est in te"    van Louis Le Prince wordt voor het allereerst in jaren opgevoerd door het Concert Spirituel. Deze mis, opgedragen aan de Heilige Maagd, waarin wordt benadrukt dat de erfzonde niet aan haar besteed was, wordt uitgevoerd samen met enkele werken van Charpentier, ons beter bekend. Ook Lully, de beroemdste en beruchtste van de bende, is van de partij. Hervé Niquet weet als geen ander hoe de muzikanten aan te zetten de uitvoering te doen 'zoals het zou geweest zijn in de zeventiende eeuw". Het koor levert een topprestatie, en met mijn ogen dicht waande ik mezelf in één of andere barokke kerk. Jammer genoeg was het 'maar' DeSingel. En we kunnen ons gelukkig prijzen dat Niquet het aandurft om onbekende pareltjes te doen schitteren voor het publiek, dat overigens muisstil was, het mag ...

Pracht en praal. Dat is wat men verwacht als de Wiener Philharmoniker langskomt. Het beste orkest van de wereld volgens velen, pakt uit met Bruckners achtste symfonie, onder leiding van levende legende Zubin Mehta.  In het kader van de herdenking van de kernramp in Fukusjima, speelt de Wiener om te beginnen een stuk van Sibelius: Scene with Cranes. Al gauw is duidelijk dat dit orkest hoge toppen scheert. De strijkers vallen op, het koper blinkt uit, en hout zorgt voor de finishing touch. Maestro Mehta heeft met aandrang gevraagd om niet te applaudisseren na de uitvoering van dit stuk. Sacrale stilte doet iedere mens deugd. Volgt de hoofdmoot van de avond: Bruckner 8. Het zogezegd summum van van de symfonische muziek. Men merkt het direct: dit is een hapklaar brokje voor de Wiener Philharmoniker. De trage beweging uit deze symfonie behoort tot een van de meest meeslepende orchestrale stukken ooit geschreven, als ze goed uitgevoerd wordt, tenminste. Nooit tevoren heb ik ...

Hedendaagse opera, het is misschien niet zomaar voor iedereen weggelegd. Toch raad ik iedereen aan om ernaar te luisteren. La dispute is zo een ideale instapper. Benoît Mernier, de componist van het stuk is trouwens niet onbekend in de Munt. De regisseurs evenmin: het duo Karl-Ernst Herrmann en Ursel Herrmann wagen zich voor het eerst aan een hedendaagse operaproductie. (c) www.demunt.be Wat meteen opvalt in deze productie is het decor. Het is afgewerkt tot in de puntjes. De finesse die erin is gelegd laat me niet onbewogen. We bevinden ons in een hermetisch decor, "très naturel", met een draaideur zoals in een hotel. Het lijkt wel of niemand ontsnappen kan. En zo is het ook een beetje. Het stuk heeft als centrale vraag: "Wie is er nu eigenlijk verantwoordelijk voor de ontrouw in de wereld? De vrouw? Of is het dan toch de man"? Vier jongeren worden onderworpen aan een experiment. Interessant gegeven! En dit interessant gegeven wordt ondersteund door interes...