Daar waar operahuizen in Vlaanderen, alsook Bozar, er blijkbaar niet in slagen (of er niet in willen slagen) om Angela Gheorghiu op hun podium te krijgen, pakt het "Gent festival van Vlaanderen" dit jaar uit met een concert op haar naam. Gheorghiu, wiens naam klinkt als een klok en wiens privéleven duchtig wordt uitgesmeerd in de (Franse) opera-pers, geef het publiek waar het voor betaald heeft: een ariaconcert van wereldniveau.
Angela Gheorghiu programmeert zes (korte) aria's. Het is typisch
voor dit soort van recitals, waar uiteindelijk weinig 'vast' publiek op afkomt,
en die snel uitgroeien tot een verzameling bourgeois-aandeelhouders van niet
nader genoemde bedrijven. Dat houdt me echter niet tegen om er toch naartoe te
gaan. Het is een unieke kans om stemmen van wereldformaat dicht bij huis te
horen.
Tussen de aria's door wordt de tijd opgevuld met ouvertures
of intermezzo's. Maar uiteindelijk is Angela de ster, en worden er drie
bisnummers tegenaan gesmeten. Het is richting die bisnummers dat het hele
programma dan ook wordt opgesteld. Resultaat is een mooi lijstje
aria's/liederen die een mooi beeld geven van wat deze sopraan in haar mars
heeft. Het orkest van dienst is de Brussels Philharmonic onder leiding van Ivan
Repušić. Deze laatste toont zich als een charmant en waardig dirigent. Hij
slaagt erin het orkest in bedwang te houden om de bloedmooie stem van Gheorghiu
tot haar recht te laten komen. Anderzijds haalt hij het beste uit dit orkest,
dat bij mij niet veel krediet krijgt. Echt vrolijk word ik meestal niet van de
Brussels Philharmonic, maar in dit geval hebben ze zich goed uit de slag
getrokken, dankzij de dirigent, uiteraard.
Gheorghiu overdondert mij direct met haar eerste aria uit La
Bohème: "Donde lieta uscita". De kleur van deze sopraan is
onvergetelijk. Stridono Lassù klinkt al even mooi en het deel voor de pauze
wordt afgesloten met de Habanera van Carmen. Gheorghiu zet het publiek naar
haar hand als geen ander. Wat na de pauze komt is nog indrukwekkender!
In een nieuwe outfit betreedt Gheorghiu het podium na de
pauze. Haar aria "Pleurez mes yeux" uit Le Cid van Massenet is voor
mij een van de hoogtepunten van de avond. De expressie en zuiverhuid waarmee
Angela Gheorghiu deze aria brengt is onnavolgbaar. Daarop volgen nog "Tu
che di gel sei cinta" uit Turandot en het pronkstuk van Angela's laatste
nieuwe cd "Ebben ne andrò lontana" uit La Wally van Catalani.
Zoals eerder gezegd zijn recitals van deze aard opgebouwd
naar de bisnummers toe. Mijn droom is dan ook in vervulling gegaan: Gheorghiu
eens live "Oh mio babbino caro" horen zingen... Op een vorig concert
waar ik bij was stond deze aria geprogrammeerd, maar heeft ze op het laatste
moment afgehaakt om deze te zingen. Nu was het wél van dat, en daar ben ik blij
om. De manier waarop zij deze aria zingt doet niemand haar na. Haarjuist en
superzuiver, zoals de perfectie het wil. "Kleur" is het codewoord! Ik heb nog nooit zo een indrukwekkende pianissimo en beheersing van volume gehoord als hier. Adembenemend!
Angela Gheorghiu heeft voor-en tegenstanders, net als elke
zanger in het circuit. Ik hoor tot de eerste groep. Gheorghiu heeft een timbre
en een stemkleur die lang nazinderen in iemands hoofd. Weinig zangers kunnen zo
een kleur leggen in hun stem. Dat maakt haar uniek. Het divagehalte nemen we er
met plezier bij, ze blijft erg attent naar het publiek toe, dat moet gezegd.
Jammer dat er geen betere locatie is voor concerten als
deze. De Capitole is een aftandse zaal met doffe akoestiek, die ik vanaf nu
zoveel mogelijk zal mijden. Maar het verandert niets aan de kwaliteit van de
soliste van de avond, die hopelijk snel nog eens naar ons land terugkeert. Vast staat dat ze op het toppunt van haar kunnen zit, en dat wil ik meegemaakt hebben, uiteraard.
Reacties
Een reactie posten