Yves goes classic

Het Zürcher Kammerorchester is op tournee door Duitsland met pianist Jan Lisiecki. Tijd voor een treinrit naar Hannover dus, om te gaan luisteren naar pianoconcerto 20 en 21 van Mozart. Tussendoor speelt het orkest ook nog de vijfde symfonie van Schubert. Een goedgevuld en mooi programma dus! (c) Donat Nussbaumer Het prachtige programma begint met een korte "Marsch (D-dur)" van Mozart. Een voor mij onbekend stukje muziek, waarin het kamerorkest onmiddellijk toont dat het een avond van grote kwaliteit zal worden. Rasechte muzikanten, op mekaar ingespeeld, en met plezier op het podium. Dat is wat ze overbrengen op het publiek. Konzertmeister Willi Zimmermann leidt het orkest in goede banen. Dan volgt waar ik uiteraard voor gekomen ben. Jan Lisiecki speelt  pianoconcerto 21 van Mozart, en hoe. De jonge pianist tovert het beste uit de Steinway onder zijn handen, en hij tilt het orkest mee naar een absoluut topniveau. Dit herhaalt hij na de pauze met het pianoconcerto nu...

Adriana Lecouvreur, de opera van Cilea die nog niet erg lang geleden werd uitgevoerd in Covent Garden met Jonas Kaufmann en Angela Gheorghiu, is een werk met een bijzonder flauw verhaal, gebaseerd op waargebeurde feiten: Lecouvreur was een actrice die in de armen van Voltaire zou zijn gestorven, die laatste heeft er trouwens over en voor geschreven. In tegenstelling tot het povere scenario is de muziek van Cilea wél dik in orde, en het is raar dat deze opera eigenlijk weinig geprogrammeerd wordt. Evelino Pidò is een dirigent met een haarfijne slagtechniek, hij staat aan de leiding van het Muntorkest dat op zijn best speelt. Ster van de voorstelling is ongetwijfeld Adriana, gezongen door Lianna Haroutounian. (c) Lianna Haroutounian Adriana Lecouvreur, die vergiftigd wordt door de prinses van Bouillon, omdat ze allebei verliefd zijn op dezelfde man. Dat is de samenvatting van het verhaal dat weinig om het lijf heeft. We moeten de schoonheid van de voorstelling dan maar gaan zo...

deFilharmonie heeft de laatste tijd wel meer jong talent op het podium staan. Dit keer gaat het om Marie-Elisabeth Hecker, een wereldvermaarde celliste die het celloconcerto in E van Elgar ten gehore brengt. En dat doet ze met verve!  (c) Marie-Elisabeth Hecker Het celloconcerto van Elgar dat werd geschreven in de schaduw van de eerste wereldoorlog is een stuk dat niet zo vaak opgevoerd wordt. deFilharmonie is nochtans erg bekend met andere composities van Elgar dus deze opvoering past zeker thuis in de mooie Elgartraditie van het orkest. Marie-Elisabeth Ecker speelt dit concerto zoals men van haar kan verwachten: met grote kwaliteit. Ze produceert een bijzonder mooi en zuiver geluid, maar Edo de Waart slaagt er niet altijd in het orkest in verhouding te doen spelen. Eckers klank gaat soms teveel verloren in het geheel. Na de pauze is Richard Strauss aan de beurt. deFilharmonie pakt uit met een mooi uitgevoerde "Also sprach Zarahustra", waarvan de beginmaten bij iede...

Wanneer ik "opera" zeg tegen mensen, krijg ik vaak een hele hoop clichés over me heen die beschrijven wat opera zoal kan betekenen: eigenwijze diva's, overdreven emoties en bordkartonnen decors....  Dit is blijkbaar niet nieuw. In de 18de eeuw schreef Gassmann een opera, over al die clichés die tot op vandaag nog bestaan over het genre. Deze opera schrijven kaderde in een groter geheel van artiesten die hun eigen genre gingen bekritiseren. Het resultaat is "L'opera seria", een parodie op wat opera betekent voor zangers, zangeressen (en hun mama), intendanten, dirigenten en het publiek! René Jacobs dirigeert B'Rock en enkele musici van het symfonieorkest van De Munt. (c) De Munt/LaMonnaie Het is René Jacobs die het werk van Gassmann vanonder het stof heeft gehaald. Deze moeilijk in scène te zetten opera bestaat uit drie delen. In het eerste deel bespreekt een operagezelschap de opbouw van een "opera seria" die ze binnenkort in première laten...

De Missa Solemnis van Beethoven is een majestueus werk dat heel wat mankracht vraagt. Het werd vroeger vaak opgevoerd als oratorium, om het publiek, dat de strijd leverde tegen het opvoeren van missen in een profane context, tevreden te stellen. What's in a name, of het nu een mis is, of een oratorium, en of je nu gelovig bent of niet, deze muziek is om van te houden, en zeker als ze uitgevoerd wordt door de beste musici uit onze contreien.  Ludwig van Beethoven met het manuscript van zijn Missa Solemnis. Schilderij (detail) van Joseph Karl Stieler, (1820), collectie Beethoven-Haus, Bonn Het Rotterdams Philharmonisch Orkest en het Collegium Vocale Gent staan onder leiding van Herreweghe. En dat is vuurwerk, dat weten we al langer dan vandaag. Het uitmuntende orkest werkt op regelmatige basis samen met het Collegium en diens bezieler. De uitvoering wordt des te interessanter met vier topsolisten: Carolyn Sampson (sopraan), Ann Hallenberg (alt), Benjamin...

Otello, de tragedie van Shakespeare, die door Verdi op muziek werd gezet aan het einde van zijn leven, is een bijzonder werk. Het verhaal waarin jaloezie de hoofdrol speelt is een kaskraker. Het is de tragedie der tragedies, als je het mij vraagt. We zien het relaas van Otello die door Jago op stang wordt gejaagd en bedrogen. Jago, die bij Shakespeare een ronduit smerige rol vervult, wordt bij Verdi nog sterker een echte duivel. Jago is er dan ook niet weinig fier op dat hij het gif naar de hersenen van Otello kan drijven. Tergend traag sluipt de waanzin richting de hersenen van Otello, wiens denkwereld in de regie van Michael Thalheimer wordt uitgebeeld door een grote zwarte kubus waarin alles zich afspeelt. Alles is zwart, op twee van de (slechts) drie rekwisieten die in het stuk voorkomen. Alles speelt zich af in het hoofd van Otello, een gekwetst man, die aan zijn eigen hersenspinsels ten onder gaat en een reeks anderen mee de dood insleurt, niet in het minst zijn geliefde Desdem...

In het kader van de Rising Starcyclus waarin Harriet Krijgh enkele weken geleden haar recital gaf in Bozar, is een ondertussen doorwinterde BN'er aan de beurt voor een prachtig recital in Brussel. BN'er, omdat Remy van Kesteren deelnam aan "De Mol" in Nederland, en omdat zijn leven als muzikant meer en meer in de picture komt in Nederland én daarbuiten. Hoe hij zijn Molavontuur heeft kunnen combineren met zijn bijzonder druk agenda als harpist is mij een raadsel, maar vast staat wel dat het hem lukt! Remy van Kesteren brengt voor de gelegenheid trompettist en componist Eric Vloeimans mee. Een voor mij verrassende combinatie van trompet en harp maakt dit recital, waarbij het publiek "en petit comité" mee het podium op mag, tot een juweeltje getiteld "Música Callada, of Muziek der stilte. (c) Merlijn Doomernik Remy van Kesteren heeft juist een nieuwe cd uitgebracht. Daarop staan heel wat eigen composities die echt adembenemend te noemen zijn. En ook o...