Yves goes classic

Op nieuwjaarsdag in 1846 ging het enige vervolledigde pianoconcerto van Schumann in première te Leipzig. Niemand minder dan zijn eigen vrouw, Clara Wieck zat achter het klavier. 166 jaar later is het de beurt aan de Pools-Canadese pianist Jan Lisiecki, 17 jaar oud, om zijn interpretatie van Schumann op het podium neer te zetten. En zo geschiedde...  Jan Lisiecki Een jongeman stapt op het podium, groet zelfzeker het volgestroomde Paleis voor Schone Kunsten en het publiek houdt haar adem in... Pappano slaat de eerste stel, en weg is de trein! Pure romantiek wordt afgevuurd op het publiek en vanaf de eerste noot voel je het... Deze kerel verkoopt geen show, deze jongeman verkoopt geen zever in pakjes... Hij maakt pure muziek, met een finesse gelijk aan weinig anderen. Je voelt gewoon dat het goed zit ... Lisiecki verzorgt zijn noten, zonder te hervallen in een al te technisch spel. Zijn gevoel blijft, 35 minuten lang... stond er maar een 'rewind'-knopje op die Steinway. De...

Wie Cecilia zegt, zegt Bartoli. Uiteraard, wat had u anders gedacht. De Italiaans stermezzo gaf weer het beste van zichzelf in een tot de nok volgestampt Paleis voor Schone Kunsten. Nu ja, letterlijk volgestampt dan, want zelfs het podium stond vol stoelen, en enkele gelukkigen mochten plaatsnemen op de plek die normaal alleen bestemd is voor Koninklijke Billen. La grande dame had nog geen halve voet op de bühne gezet, of het publiek was al in extase, en dan had ze haar mond nog niet opengedaan... Anders gezegd, de sfeer zat er dik in. Het hoge popstergehalte van de diva heeft wel iets. Al dansend en tamboerijnspelend komt ze op, de toon is gezet voor de rest van de avond.  En la Bartoli verrast. We kennen haar Mission- CD al vanbuiten, maar toch is wat ze zingt één groot cadeau. Niemand kan zo'n piano's zingen als zij. Getuige daarvan haar überbisnummer Lascia, ch'io pianga. Op twee uur en half tijd slaagt Baroli erin het publiek kennis te laten maken met Agos...

"Het is zulk gewaagd materiaal, dat het zou kunnen gebeuren dat ik na jarenlang werken een stuk in mijn lade heb, dat enkel voor een publiek van genodigden opgevoerd kan worden." In november 1927 schreef Alban Berg, de componist van Lulu deze woorden. Hij vreesde dat zijn werk het verband met Wedekinds Die Büchse der Pandora niet zou overleven. Dat toneelstuk, dat deel uitmaakt van een heuse 'Lulu-reeks", stond namelijk op de censuurlijst in het Wenen van toen.  We kunnen dus van geluk spreken dat we vandaag de dag Lulu kunnen horen en zien op de scène. Controversieel materiaal, harde en marginale realiteit, een bikkelharde strijd met normen en waarden, maar ook een schreeuw om gerechtigheid. In de literatuur wordt Lulu afgeschilderd als de vrouw die in de appel bijt. Het is de vrouw die de doos van Pandora opendoet. Maar neen, het is erger dan dat. Lulu is de doos van Pandora. Een hele klus is het in elk geval. Lulu ensceneren... het lijkt onbegonnen werk....

Toen Händel rond 1709 bejubeld werd omwille van zijn tweede Italiaanse opera, Agrippina, had hij nooit kunnen denken dat 300 jaar later mensen in staat zouden zijn om zijn werk op zo een doordachte en grappige manier te brengen. Régisseuse Marianne Clément, die we nog kennen van onder andere Giasone in de Vlaamse Opera, heeft samen met Julia Hansen het idee opgevat om het plot - dat trouwens vrij ingewikkeld in elkaar zit, en de lotgevallen van keizerin Agrippina en haar omgeving tot in de puntjes uit de doeken doet - te situeren op een filmset, zoals we die kennen uit de jaren 80-feuilletons als Dallas en Dynastie.  Reeds bij het binnenkomen  in de zaal merkt men dat deze opera niet alledaags is. De projecties van de videokunstenaars Torge Möller en Momme Hinrichs nodigen de toeschouwer uit om binnen te treden op de filmset. De namen van de acteurs worden geprojecteerd, en de toon is gezet. De projecties, die heel de opera door de rode draad vormen en het...