Yves goes classic

Michael Haneke, bij het grote publiek bekend als filmregisseur (zijn "Amour" viel meermaals in de wereldbekende prijzen), is met Così fan tutte toe aan zijn tweede operaregie, na Don Giovanni. Hij slaagt erin een interpretatie door te geven die mensen aanzet om zélf hun verhaal te maken. Esthetisch gezien is het plaatje perfect. Zo een productie zou vaker moeten plaatsvinden: stijl, originaliteit, humor... alles zit er in vervat. (c) De Munt / La Monnaie Così fan tutte (le donne) vertelt het verhaal van een stel zussen, wiens geliefden veinzen op militaire missie te vertrekken om zo te zien of hun vrouwen hen trouw kunnen blijven. Don Alfonso, rijkeluis, die samen met Despina, de meid, doorheeft dat hier wel wat lol te trappen valt, zetten alle partijen aan om het niet al te nauw te nemen met de huwelijkstrouw. Verkleedpartijen, intriges en hilarische toestanden vloeien hieruit voort. Op het einde wordt duidelijk dat alle personages eigenlijk echte mensen van vlees en...

Iedereen kent wel de dodenmis van Mozart, maar het Requiem van Verdi is heel wat minder bekend. In het kader van het Verdi-jaar programmeert de Vlaamse opera dan ook dit meeslepende stuk muziek, dat niemand onberoerd uit de zaal laat vertrekken. (c) Vlaamse Opera   Verdi schreef zijn Requiem ter ere van Alessandro Manzoni, die op 88-jarige leeftijd stierf in 1873. Verdi vond de eerste verjaardag van Manzoni's dood een gelegenheid om zijn dodenmis te schrijven. Manzoni bekeerde zich pas in 1810 tot het katholicisme. Hij staat vooral bekend om zijn roman 'I promessi sposi', niet weg te slaan uit de boekenkast van alle liefhebbers van de Italiaanse literatuur. Hij is een groot voorvechter van de Italiaanse taal, zo blijkt uit zijn manifest "Dell'unità della lingua e dei mezzi per diffonderla" (Over de eenheid van de taal en de middelen om ze te verspreiden). De bewondering van Verdi voor Manzoni is nooit ver zoek geweest. De Messa da Requiem is haast sc...

"Een hommage aan Richard Wagner" in het kader van het Wagnerjaar. Dat is wat ik las als ondertitel van de wereldcreatie van Jan Fabre: "Tragedy of a friendship". Blijkbaar vergis ik mij al jaren in de betekenis van het woord "hommage". Dat de vriendschap tussen Richard W. en Nietschze problematisch, al dan niet destructief te noemen valt, wisten we al. Dat om die vriendschap in beeld te brengen, een urinerende vrouw en een uiterst brutale verkrachtingsscène nodig is, dat wisten we niet.  (c) Wonge Bergmann Jan Fabre doet zijn reputatie alle eer aan. Al van op de première is het duidelijk dat wat de toeschouwer te zien krijgt van een wansmakelijke aard is. Mensen lopen de zaal uit, al wenend of brakend, boegeroep overstemt de muziek. De scène waarin de dansers gedurende 15 minuten staan te doen alsof ze tot een seksueel hoogtepunt komen wordt bestempeld als "boring". Applaus stijgt op, niet voor Jan Fabre, wel om de tijd te doden. Laat he...

deFilharmonie haalt de grote middelen boven. Denis Kozhukhin, eertijds winnaar van de Koningin Elisabethwedstrijd, met het moeilijke 5de pianoconcerto van Beethoven. Daarna volgt Strauss met zijn Symphonia Domestica, een vreemd werk, tot nu toe onbekend voor mij, maar waar heel veel inzit.  Kozhukhin overtuigt niet. De 5de vraagt een vrij groot orkest, maar Denis speelt te braaf. Daar waar een mens iets meer pit verwacht, houdt hij het op de vlakte. Risicoloos is zijn spel, maar het boeit me niet. Al blijft het natuurlijk wel mooie muziek. Het zou al te belachelijk zijn te zeggen dat Kozhukhin slecht speelt, maar ik had meer verwacht. Het leek wel of hij terug een wedstrijd aan het spelen was. Braafjes, héél klassiek en vlekkeloos. Laat het nu vaak die vlekjes zijn die het hem maken. Wie wél overtuigt is Edo de Waart met de Strauss van deze avond. Heerlijke muziek, waarin Strauss eigenlijk dweept met de geluiden van een "huishouden". Alles wat je je kan inbeelden word...