Yves goes classic

De eerste keer het Concertgebouworkest live horen. Check. Gek genoeg had ik dit orkest, dat echt wel bij de allerbesten ter wereld hoort, nog nooit live gehoord. In mijn cd-rekje staan talloze opnames van dit legendarische orkest, dat furore maakt sinds 1888. Alle muzikanten worden streng geselecteerd en behoren bij de top in het genre. Ze worden opgeleid om de blijkbaar typische Concertgebouwklank in ere te houden. Aan het roer van dit Nederlandse schip staat de 31-jarige (!) Robin Ticciati, de Brits-Italiaanse dirigent die gerust een rising star genoemd kan worden in het land der dirigenten. Alleen al het feit dat hij voor dit wereldorkest staat, spreekt boekdelen. (c) Robin Ticciati De opzet van het programma dat het Concertgebouworkest brengt is een reis doorheen de Franse 19de eeuwse muziek. Fauré mag de spits afbijten met toneelmuziek uit Pelléas en Mélisande. Vanaf de eerste noot wordt duidelijk dat Ticciati het orkest perfect in de hand heeft. Hij heeft een mooie sl...

DeFilharmonie speelt op zondagmorgen Bruckner 6. Het is -aldus de componist- zijn felste symfonie. In de zesde symfonie doorbreekt Bruckner zijn gekende patroon. Hij maakt er iets anders van dan anders. Al blijft het wel bijzonder krachtige muziek. Aan de leiding staat chef-dirigent Edo de Waart. (c) Edo de Waart In het eerste deel, het Majestoso, is meteen duidelijk waarom deze symfonie anders is dan anderen die Bruckner geschreven heeft. Dreunende ritmes, plotse wendingen, modulaties. Alles wat nodig is om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. deFilharmonie is in vorm en ook Edo de Waart weet er wel weg mee, ook in de delen die volgen. Het tweede deel, het Adagio, wordt langs de snelle kant gespeeld, maar dat heeft ook wel iets. Het geeft een nieuwe dimensie aan de muziek, en is een mooi opstapje naar het derde en het vierde deel, de Scherzo en de Finale, waarin een volle sound van het orkest goed tot haar recht komt.  Een heel toffe en mooie manier om een druile...

Arthur Jussen heeft voor het eerste een volledig solorecital in in elkaar gestoken en dat verdient alle lof. De jonge Nederlandse pianist kiest niet de gemakkelijkste weg. Op het programma staat de sonate nr 62 van Haydn, de bekendste van de reeks, maar zeker niet de eenvoudigste, gevolgd door de 32 variaties in C WoO 80 van Beethoven. Dan volgen enkele dansen van Marko Tajčević. Na de pauze krijgen we Ravel voorgeschoteld: Jeux d'eau, gevolgd door een hoeksteen uit de pianoliteratuur: het Carnaval van Schumann. (c) Marco Borggreve Haydn componeerde 66 sonates. De 62ste sonate is de laatste waarvan we met zekerheid kunnen zeggen dat ze gecomponeerd werd door de componist zelf, en bijgevolg is het ook een van de bekendste van zijn sonates. Vooral het laatste deel van de sonate valt op. Het is een complex stuk muziek waarin plaats is voor muzikale verrassingen: chromatiek, plotse stiltes etc.   Arthur Jussen vindt vlot zijn weg in deze prachtige muziek, die bekr...

Mijn favoriete violist Lorenzo Gatto bracht net een nieuwe cd uit van Beethovens Vioolconcerto en twee romances van dezelfde componist. Hiervoor werkte hij samen met de jonge dirigent Benjamin Levy en het Orchestre de chambre Pelléas. Het resultaat mag er wezen. Een prachtige, oprechte interpretatie van één van Beethovens mooiste werken. Ik was dan ook heel verheugd om Lorenzo Gatto dit concerto te horen spelen in Bozar, met Jan Willem de Vriend aan het roer en als orkest het Nationaal Orkest van België. (c) JN Doumont Het Nationaal Orkest van België, in kleine bezetting, gelukkig, opent het concert met de Ouverture van Lucio Silla (Mozart). Het is meteen duidelijk dat Jan Willem de Vriend hard gewerkt heeft met het orkest. Er lijkt wel een nieuw elan van uit te gaan, misschien zijn de nieuwe gezichten in het orkest de oorzaak. Een mooi afgewerkte ouverture, als inleiding op een overigens heel mooi concert. Waar ik voor gekomen was, was uiteraard het Vioolconcerto van Beethove...

Elk jaar kiest ECHO, de European Concert Hall Organisation, enkele beloftevolle jonge musici uit, die de kans krijgen om een toer te maken door de prestigieuze Europese concertzalen die bij de organisatie zijn aangesloten. Het is een absoluut unieke kans voor de solisten om promotie te maken, om podiumervaring op te doen, maar het is ook niet te versmaden kans voor het publiek om de grote sterren van de toekomst aan het werk te zien in het begin van hun carrière. Zo ook met Aaron Pilsan, de 19-jarige Oostenrijkse pianist, die onder ander gestudeerd heeft aan het Mozarteum in Salzburg. (c) Roland Rasemann Aaron Pilsan is een begaafd pianist. Dat is wel het minste wat je kan zeggen. Zijn programma is er een voor een kennerspubliek, en dat is riskant. Voor de pauze staat de vijfde partita van Bach geprogrammeerd, samen met de Eroica Variaties van Beethoven. Zij die van piano houden kennen deze stukken door en door, en bepaalde critici zitten dan ook op het puntje van hun stoel om ...