Als opener kiezen Stéphane Denève -die we kennen van de Brussels Philharmonic Orchestra- en het Concertgebouworkest voor "Silhouetten" van Leo Smit. Het is een hedendaags werk dat helemaal niet atonaal is, zoals ik me het op voorhand had voorgesteld. Integendeel. Het is prachtige muziek, die zorgt voor bij momenten dromerige toestanden en een Eftelinggevoel.
Daarna komt Poulenc en o wat is dat een feest! De broers Jussen zijn in topvorm en het orkest en de dirigent ook. Alles zit goed, en het publiek is razend enthousiast. Dit is zo één van die muzikale momenten die ik van mijn leven niet zal vergeten. Op zo een momenten weet ik weer waarom ik zo een passie heb voor goed uitgevoerde muziek! Poulenc zou het zelf gehoord moeten hebben!
Na de pauze speelt het fantastisch orkest de derde symfonie van Roussel, helemaal nieuw voor mij, maar ondertussen al grijsgedraaid op Spotify en last but not least: als afsluiter de Valse van Ravel, in de orkestversie. (De broers Jussen spelen deze versie ook zo mooi, in de pianoversie).
A-dem-be-ne-mend! Een perfecte concertnamiddag in Amsterdam, wat wilt een mens nog meer?
Daarna komt Poulenc en o wat is dat een feest! De broers Jussen zijn in topvorm en het orkest en de dirigent ook. Alles zit goed, en het publiek is razend enthousiast. Dit is zo één van die muzikale momenten die ik van mijn leven niet zal vergeten. Op zo een momenten weet ik weer waarom ik zo een passie heb voor goed uitgevoerde muziek! Poulenc zou het zelf gehoord moeten hebben!
Na de pauze speelt het fantastisch orkest de derde symfonie van Roussel, helemaal nieuw voor mij, maar ondertussen al grijsgedraaid op Spotify en last but not least: als afsluiter de Valse van Ravel, in de orkestversie. (De broers Jussen spelen deze versie ook zo mooi, in de pianoversie).
A-dem-be-ne-mend! Een perfecte concertnamiddag in Amsterdam, wat wilt een mens nog meer?
Reacties
Een reactie posten