Choreolab was dit jaar aan de veertiende editie toe. Het is een concept uitgewerkt door Ballet Vlaanderen, waarbij de dansers van de compagnie zélf aan het choreograferen gaan. Ze werken choreografieën uit voor mededansers, voor zichzelf, en/of voor gastdansers. Dit jaar werden er zelfs jongeren uit de Koninklijke Balletschool en het Junior Ballet Antwerpen geselecteerd om mee te werken aan één van de choreografieën. Het thema dat de verschillende choreografieën verbond, was "feest", in het kader van het 50-jarig bestaan van Ballet Vlaanderen.
 |
| (c) Nicha Rodboon |
De choreografieën worden verdeeld over twee avonden. Dat wil zeggen dat er heel wat dansers van Ballet Vlaanderen meewerken aan deze productie, en dat is uiteraard een goede zaak. Toch mis ik enkele solisten en andere dansers die ik zo graag aan het werk zie. De dansers laten hun creativiteit de vrije loop en dat zorgt soms voor verrassend mooie creaties. Vroeger heette Choreolab “Coupe Maison”. Er werd op voorhand een selectieprocedure doorlopen en het publiek kreeg alleen de beste stukken te zien. Die selectieprocedure is weggevallen. Desondanks het goede initiatief om iedereen de kans te geven haar/zijn creatie te tonen is dit eerder een spijtige zaak voor het publiek dat zich tweemaal naar ’t Eilandje moet begeven en daarbij tweemaal een ticket moet kopen, als men al de nieuwe choreografieën wil zien. Soms is het duidelijk dat goede dansers niet per se allemaal zelf goede choreografen zijn. Naast de pareltjes die we te zien krijgen op het podium, zitten er ook enkele mindere, té experimentele dingen bij waarbij ik afhaak, omdat het geheel te abstract wordt. Ook het thema “feest” wordt heel ruim genomen, waardoor er niet echt een rode draad is doorheen te voorstelling.
Waar ik wél helemaal mee in ben, is een creatie zoals "La fête" van Nini de Vet. Het is een klassieke creatie op basis van muziek van Franse componist Yann Tiersen. Mooi afgelijnde klassieke en soepele bewegingen, gedanst door enkele dansers die er duidelijk veel zin in hebben. Teun van Roosmalen straalt. Een enorme precisie in combinatie met zijn mooie lijnen zijn een cadeau voor het oog. Ik hoop hem nog vaak zo aan het werk te zien! Ook stagiair Taichi Sakai, net afgestudeerd van de Koninklijke Balletschool van Antwerpen, blaakt van energie! Enkele solo's en duetten als ensembledans wisselen mekaar af. Dit klassiek stuk is verfrissend voor het publiek en geliefd door dansliefhebbers. Klassiek ballet staat in Antwerpen nog maar zelden geprogrammeerd. Het verlangen om dit soort werken meer te zien doorheen het seizoen wordt steeds groter bij een breder publiek.
Nancy Osbaldeston creërde "Cake or death" voor het Junior Ballet Antwerpen, dat samen met de Koninklijke Balletschool Antwerpen zorgt voor de ondersteuning van jong talent. Het is een zeer geslaagde choreografie! Ik vind dat deze jongeren groot applaus verdienen, er is duidelijk zeer hard gewerkt aan het geheel, en het is opmerkelijk hoe precies en hoe geconcentreerd deze jongeren werken aan een superknap eindresultaat: kleurrijke kostuums benadrukken het Charlie Chaplingevoel, en het moet gezegd: sommige bewegingen uitgevoerd door de dansers hebben iets heel erg grappig. Dit is eveneens het eerste optreden van de Junior Company, een initiatief van Alain Honorez om jong talent mee te begeleiden in de overgang naar de professionele wereld.
Verder was ik ook zeer te spreken over de choreografie van Juliet Burnett, die met In Situ een stuk heeft gecreërd voor Victor Polster-Ketelslegers, die we ook nog aan het werk zagen bij "Les danseurs Belges", afgelopen augustus, in Wijnegem. We leerden Victor Polster-Ketelslegers daar kennen als een begenadigd solist. Dit deed hem blijkbaar deugd en hij maakt dan ook een enorme sprong. De rol van solist maakt hij ook in deze voorstelling helemaal waar. In het programmaboek lezen we dat het stuk een verkenning is van identiteit en van "het zelf", het is een dialoog tussen het échte en het ingebeelde. De danser bevindt zich in een soort clean "ruimteschip", vol spiegels en metaal, waarin hij terugblikt, in drie talen, door elkaar, op enkele persoonlijke herinneringen. De bewegingstaal die daarbij gecreëerd wordt, is soms houterig, soms zenuwachtig en soms vloeiend en beheerst. Geen gemakkelijker opgave voor Victor Polster-Ketelslegers, die tekent voor een lange en soms repetitieve choreografie. Opmerkelijk dat een jonge danser van het 6de middelbaar de show steelt in deze balletavond!
Planetarium is ook een van de hoogtepunten van de twee voorstellingen. Het is een creatie van Viktor Banka waarin hij op zoek gaat naar een gemeenschappelijke lijn tussen kunst en wetenschap. Banka probeert de perspectiefwissels in de geschiedenis van de astronomie uit te beelden in zijn werk, en ik moet zeggen dat ik het geheel best geslaagd vind. Een mooie evenwichtige choreografie, knappe belichting en projectie maken van dit stuk een streling voor het oog. Dat je bij het begin van het stuk een stewardess de uitleg hoort geven over de reis die je als publiek gaat ondernemen, maakt het geheel des te intenser. Desondanks het ontbreken van de link is met het thema van Choreolab 14, is dit één van de betere stukken van de twee avonden. De sobere kostuums werden ontworpen door mensen van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen, en ook de geslaagde muziekkeuze zorgt voor succes.
Vervolgens waren er stukken waar ik het moeilijker mee had. Het zijn de stukken waar ik de voeling met de choreografie volledig kwijt was. Het gaat dan om choreo's waar men volgens mij probeert téveel uit te beelden, en men de zaken te ver gaat zoeken, waardoor je terechtkomt in een soort overkill. Zo had ik het bijvoorbeeld moeilijk bij de projectie aan het begin van de voorstelling: The Vital Escape up van Nicola Wills. De film verzamelt een aantal fragmentarische balletbewegingen door verschillende dansers uitgevoerd, maar het geheel gaat zo snel dat ik eigenlijk al afhaak na een halve minuut. Het idee is goed, maar het is me iets te flitsend, en de rode draad is me niet duidelijk. Diezelfde rode draad ontbreekt bij "Slaves of the Rhythm" van Chanquito Van Hoeve. Ook bij zijn choreografie is het initiële idee goed, maar ik vind niet dat het "idee" overeenkomt met wat je ziet. Misschien is de eindscène van zijn stuk ook iets te banaal in vergelijking met het begin van zijn choreografie. Hier gaat het dan niet om overkill maar eerder om underkill. Over de dansers zelf valt niets slecht te zeggen, zij leven zich in in hun rol en maken geen zichtbare fouten.
Choreolab is een leuk initiatief dat uitdaagt tot creativiteit. Met deze positieve noot kunnen de dansers een verdiende rustperiode ingaan. Desondanks blijft het publiek op zijn honger zitten. Men mist een typische kerstvoorstelling tijdens de kerstperiode. Als men naar buitenland kijkt, ziet men dat er in Amsterdam een Notenkraker wordt gedanst, in Bordeaux Assepoester, in Madrid de Notenkraker, in Monaco Coppelia, in Londen eveneens de Notenkraker. Een traditie waar wij Belgen niet van kunnen genieten, en dat blijf ik jammer vinden. Nu… is het uitkijken naar Rasa! Choreolab is een leuke zaak voor de dansers, omdat ze zich helemaal kunnen uitleven, maar het neemt heel veel tijd in beslag voor hen, en de reactie van het publiek blijft uit. Er zitten veel hedendaagse probeersels in verweven, wat heel interessant kan zijn. We zien weinig klassiek ballet en ik denk dat dat wel iets is waar het publiek écht op zit te wachten. Voor mij mag het gerust wat klassieker soms, al ben ik altijd blij om Ballet Vlaanderen aan het werk te mogen zien.
Reacties
Een reactie posten