Het balletseizoen in Antwerpen werd dit jaar geopend met een tweeluik. Enerzijds was er "Tempus Fugit" van Johan Inger, anderzijds de bejubelde voorstelling "Futur Proche" van de Belgische Jan Martens. Beide stukken hebben hun eigen dynamiek en dat maakt deze balletavond net zo interessant!
De avond begint met Tempus Fugit. Wat opvalt aan deze voorstelling is de eenvoud van de choreografie. Het is een choreografie die gaat over loslaten en vastpakken. Over de dood en het leven. Deze productie is op het eerste zicht niets "speciaals", maar dat hoeft uiteindelijk ook helemaal niet. De esthetiek, de prachtige belichting en de subtiele uitvoering van de dansers maken van deze voorstelling een echt juweeltje!
(c) Pippa Samaya
Na de pauze volgt Futur Proche, een voorstelling die op het eerste gezicht haaks staat op de Tempus Fugit, maar evenzeer gaat het in die voorstelling over "grijpen" en loslaten. Deze choreografie van Jan Martens is best boeiend te noemen, met enkele heel originele elementen. Ik denk eigenlijk dat deze productie heel veeleisend is voor de concentratie van de dansers! Het lijkt me niet eenvoudig om de soms wervelende scènes te memoriseren. Ergens vind ik het wel jammer dat deze productie niet werd opgevoerd in het gebouw van de opera zelf, omdat ik dénk dat je vanop het balkon een mooier overzicht hebt over de figuren die de dansers vormen. Ik vrees dat op de parterre soms wat verloren gaat! Desalniettemin een interessante productie!
Reacties
Een reactie posten