Yves goes classic

Wie Donizetti zegt, zegt Lucrezia. En wie Lucrezia zegt, zegt Borgia. En wie Borgia zegt, zegt roemrijke familie in de 15de eeuw die twee pausen afgeleverd heeft en die bekend staat om haar decadentie, het verval van de toenmalige Kerk en intriges, maar vooral: vergif. Lucrezia Borgia is het verhaal van Lucrezia die de aandacht trekt van de jonge Gennaro. We zijn in Venetië. Gennaro blijkt echter de buitenechtelijke zoon te zijn van Lucrezia, ze heeft hem moeten afstaan bij de geboorte. De vrienden van Gennaro haten Lucrezia met heel hun hart, aangezien zij de oorzaak is van al hun leed. Gennaro provoceert dan ook, tegen zijn zin, de Borgia's om stoer te doen bij zijn vrienden. Maar hij wordt gevat, en de echtgenoot van Lucrezia, Don Alfonso laat Lucrezia kiezen: Gennaro wordt vermoord door een wijn met sluipend gif, of met een wapen. Ze kiest voor het eerste, zodat ze Gennaro stiekem een tegengif kan geven. Gennaro kan vluchten. Een dag later vergiftigt Lucrezia de vrienden van ...

Je komt het niet vaak tegen. Een échte operawereldster die optreedt in België. Ik heb er een beetje naar uitgekeken zoals pubers naar een concert van Justin Bieber. Deborah Voigt, vooral bekend omwille van haar Wagneriaanse stem en ook omwille van haar pioniersrol op gebied van operazangers en hun uiterlijkheden (Voigt werd in 2004 uit een productie gezet in Covent Garden omwille van haar toenmalige gewicht); zingt de titelrol in La fanciulla del West van Puccini. Het is één van de rollen geworden die haar op het lijf geschreven zijn. Het verhaal van Fanciulla is niet moeilijk. Eigenlijk gebeurt er zelfs niet veel. De eerste acte wordt overspoeld door koorpassages. Het koor is niet altijd gelijk met het orkest maar goed, dat is vergeven. Dirigent Gianluigi Gelmetti haalt alles uit het orkest, iedereen is in vorm. Dat is natuurlijk een pluspunt. Wat de zang betreft valt niet alleen Voigt op maar ook de grote mannenrollen. Carl Tanner, die de rol van Ramerrez op zich neemt, heeft...

Er zijn zo van die avonden waarop je de concertzaal binnenstapt, even in een sprookje leeft en dan terug buitenstapt zonder eigenlijk te beseffen dat de klok heeft verdergetikt. Het ideale recept voor zo een avond is een recital gebracht door Hendrickje van Kerckhove en Lars Piselé, begeleid aan de piano door Nikolaas Kende. Lars bijt de spits af met enkele prachtige liedereen uit "Vingt mélodies" van Hahn. Een uitgelezen keuze van pareltjes, en dan nog prachtig uitgevoerd ook. Ik was heel erg onder de indruk van "Trois jours de vendange", voor mij tot nu toe onbekend. Lars Piselé is ook heel overtuigend in "A Chloris", misschien wel de bekendste melodie van Hahn, maar die, als hij niet op een doorleefde manier gebracht wordt, totaal in duigen valt. Niets daarvan bij Lars, die, samen met Nikolaas Kende een zeer ontroerende versie weergeeft van wat het lied moet zijn. Lars Piselé Daarna is het de beurt aan Hendrickje van Kerckhove, die het beste van...

Het blaft en je kan het omhoog en naar beneden doen. Een "blaffetuur", inderdaad. En als deze "blaffetuur" open gaat zien we Nabucco. Naast zijn godenbeeld. Een onnozelere entrée had ik mij niet kunnen inbeelden.  Ik heb dan ook nooit goed begrepen wat van Nabucco zo een succesnummer maakt. In elke sportarena van de wereld is het stuk al wel eens opgevoerd, met goede maar ook vaak  minder goede zangers. Daniel Slater is er voor mij niet volledig in geslaagd de kracht die er in Nabucco zou kunnen zitten op het podium te brengen.  (C) Annemie Augustijns voor Vlaamse Opera Wat vaststaat is dat Nabucco niet Verdi's grootste is. Het verhaal is op zich niet ingewikkeld, maar wordt wel onbegrijpelijk wanneer een regisseur beslist om contexten te veranderen. Het Midden-Oosten, al is het niet echt gedefinieerd, is weer alompresent. In dit geval vind ik het nog redelijk logisch, al hebben we genoeg van dat gezien in de Vlaamse Opera.  Mannen en vrouwen, agenten e...

deFilharmonie heeft zich, samen met topsolisten Michelle Breedt, Peter Auty en John Hancock, het Collegium Vocale Gent en dirigent Edo de Waart van haar beste kant laten zien. Een letterlijk en figuurlijk hemels concert. In "The dream of Gerontius" volgen we de hemelse avonturen van Gerontius (gezongen door tenor Peter Auty), net gestorven en op weg naar het huis van God. Zijn doel is dan ook de Allerhoogste te bereiken, en hem recht in de ogen te zien. Echter, hij moet enkele beproevingen ondergaan, en de engel (gezongen door Michelle Breedt) begeleidt hem op zijn tocht. Het hele verhaal door speelt het koor een belangrijke rol. Het Collegium Vocale is zoals steeds voortreffelijk, en alle zangers dragen bij tot de hamvraag van de avond: is Gerontius eigenlijk wel écht dood, of is het dan toch maar een droom? Wat vaststaat is dat God "zien" geen aanrader is. De Victorianen hebben zich dan ook fel gekant tegen dit werk, waarvan de tekst gebaseerd is op het wereldbe...

Met man en macht, met alle hens aan dek, met veel tromgeroffel en massa's reclame werd Joyce DiDonato's komst naar Brussel voorbereid. Radio en tv konden maar niet zwijgen over de komst van dé Amerikaanse Diva, dé Drama Queen, die de harten van de Belgische operaliefhebbers zou veroveren, tot in de eeuwigheid. (c) www.joycedidonato.com Wie zegt "Drama Queen", denkt niet meteen aan een operazangeres. Nochtans is DiDonato, die op het einde van haar concert uitlegt aan het publiek waarom haar programma zo heet, zich bewust van de ietwat negatieve draagkracht van het woord. Drama Queens zijn geen relnichten, in het geval van Joyce DiDonato zijn het koninginnen en prinsessen die de grote lyrische werken in de 17de en de 18de eeuw gekenmerkt hebben. Hasse, Giacomelli, maar ook Händel en Vivaldi komen aan bod. De diva maakt een overwogen en evenwichtige keuze. Wie DiDonata zegt, moet natuurlijk direct denken aan haar collega Cecilia Bartoli. Mensen vergelijken dan oo...

Ik geef het toe. Tot op vandaag was ik niet op de hoogte van wat de muziek van Manon Lescaut betreft. Ik heb me dikwijls laten vertellen dat het de mooiste partituur is die Puccini voor opera geschreven heeft, maar daar bleef het dan ook bij. En natuurlijk heb ik nu spijt dat ik deze opera nooit eerder heb ontdekt, want de kracht die ervan uitgaat is haast onbeschrijfelijk. 2 zieke hoofdrolzangers. Drama dus? Neen hoor, toch niet wat De Munt betreft. Carlo Ventre wordt overgevlogen vanuit Verona, Brandon Jovanovich speelt de rol op de scène en de show must go on. Hij zet een prachtprestatie neer. Een Des Grieux om van te snoepen! Amanda Echalaz is een Manon die ik nooit zal vergeten. Niet alleen omdat ze mijn eerste Manon is, maar ook omdat ze het zo goed doet. Grote stem, een enorm groot inlevingsvermogen en een heldere, ronde stem. Ik hou van haar! Vermelden we ook een ontegensprekelijk goede Lionel Lhote als Lescaut. Ik had mij er aan verwacht dat hij steengoed zou zijn, maar...

DeFilharmonie onder leiding van Jaap van Zweden. We weten ondertussen dat dit het recept is voor een geslaagde concertavond. Zo ook vanavond. DeFilharmonie presenteert ons niet alleen een onbekend stuk van Mendelssohn, maar brengt ook samen met onze Belgische trots Lorenzo Gatto het alompresente tweede Vioolconcerto van Mendelssohn. Na de pauze trakteert DeFilharmonie ons op een overtuigend gebrachte vierde symfonie van Johannes Brahms. (c) www.lorenzogatto.com "Ruy Blas" is niet alleen een toneelstuk van Victor Hugo. Het is ook de titel van de ouverture die Mendelssohn geschreven heeft voor dit stuk. Drama ten top gedreven, kort en krachtig. Jaap van Zweden weet er (uiteraard) wel weg mee. En dan komt wat voor mij het hoogtepunt van de avond is: de 2de vioolconcerto van Mendelssohn met Lorenzo Gatto. Dit concerto intrigeert me. De uitvoering die ik het beste ken, die van Anne-Sophie Mutter, betovert al jaren mijn cd-speler. En toch vind ik dat Lorenzo Gatto er iets ex...