Ik geef het toe. Tot op vandaag was ik niet op de hoogte van wat de muziek van Manon Lescaut betreft. Ik heb me dikwijls laten vertellen dat het de mooiste partituur is die Puccini voor opera geschreven heeft, maar daar bleef het dan ook bij. En natuurlijk heb ik nu spijt dat ik deze opera nooit eerder heb ontdekt, want de kracht die ervan uitgaat is haast onbeschrijfelijk.
2 zieke hoofdrolzangers. Drama dus? Neen hoor, toch niet wat De Munt betreft. Carlo Ventre wordt overgevlogen vanuit Verona, Brandon Jovanovich speelt de rol op de scène en de show must go on. Hij zet een prachtprestatie neer. Een Des Grieux om van te snoepen! Amanda Echalaz is een Manon die ik nooit zal vergeten. Niet alleen omdat ze mijn eerste Manon is, maar ook omdat ze het zo goed doet. Grote stem, een enorm groot inlevingsvermogen en een heldere, ronde stem. Ik hou van haar!
Vermelden we ook een ontegensprekelijk goede Lionel Lhote als Lescaut. Ik had mij er aan verwacht dat hij steengoed zou zijn, maar hij was nog vijf keer beter.
Het orkest onder Carlo Rizzi levert zeer goed werk af. De muziek is doorleefd, de balans is ok, en Rizzi krijgt dan ook een krachtig applaus. Hij doet het weer, en hij lijkt toch zo bescheiden.
Veel is er geschreven over de enscenering van Mariusz Trelinski. Het verhaal speelt zich af in de hal van een metrostation. Ver weg van wat Prévost ooit gedacht zou kunnen hebben, maar het werkt wel. Alleen de plots en onverklaarbare 'ontdubbeling' van het personage van Manon in de laatste acte is me onduidelijk. Volgens bepaalde artikels zou dit betekenen dat Des Grieux alles maar 'droomt', maar dan nog vind ik het een moeilijke zet van de regisseur.
Al bij al was dit weer een sterke productie waar de muziek voor zich spreekt. Het orkest haalt het onderste uit de kan, en tranen vloeien rijkelijk als Manon haar laatste woorden uitspreekt: "Le mie colpe travolgerà l'oblio, ma l'amor mio...non muor..." oftewel: "De tijd zal mijn zonden doen vervagen, maar niet mijn liefde, die blijft leven"...
2 zieke hoofdrolzangers. Drama dus? Neen hoor, toch niet wat De Munt betreft. Carlo Ventre wordt overgevlogen vanuit Verona, Brandon Jovanovich speelt de rol op de scène en de show must go on. Hij zet een prachtprestatie neer. Een Des Grieux om van te snoepen! Amanda Echalaz is een Manon die ik nooit zal vergeten. Niet alleen omdat ze mijn eerste Manon is, maar ook omdat ze het zo goed doet. Grote stem, een enorm groot inlevingsvermogen en een heldere, ronde stem. Ik hou van haar!
Vermelden we ook een ontegensprekelijk goede Lionel Lhote als Lescaut. Ik had mij er aan verwacht dat hij steengoed zou zijn, maar hij was nog vijf keer beter.
Het orkest onder Carlo Rizzi levert zeer goed werk af. De muziek is doorleefd, de balans is ok, en Rizzi krijgt dan ook een krachtig applaus. Hij doet het weer, en hij lijkt toch zo bescheiden.
Veel is er geschreven over de enscenering van Mariusz Trelinski. Het verhaal speelt zich af in de hal van een metrostation. Ver weg van wat Prévost ooit gedacht zou kunnen hebben, maar het werkt wel. Alleen de plots en onverklaarbare 'ontdubbeling' van het personage van Manon in de laatste acte is me onduidelijk. Volgens bepaalde artikels zou dit betekenen dat Des Grieux alles maar 'droomt', maar dan nog vind ik het een moeilijke zet van de regisseur.
Al bij al was dit weer een sterke productie waar de muziek voor zich spreekt. Het orkest haalt het onderste uit de kan, en tranen vloeien rijkelijk als Manon haar laatste woorden uitspreekt: "Le mie colpe travolgerà l'oblio, ma l'amor mio...non muor..." oftewel: "De tijd zal mijn zonden doen vervagen, maar niet mijn liefde, die blijft leven"...
Reacties
Een reactie posten