(c) Jean-Louis Fernandez
Dialogues des Carmélites, gecomponeerd door Poulenc, is gebaseerd op het theaterstuk van Georges Bernanos, "écrivain catholique", die zich op zijn beurt gebaseerd had op een novelle van Gertrud Von Le Fort: La Dernière à l'échafaud. Deze novelle is gebaseerd op waargebeurde feiten in het karmelietessenklooster van Compiègne ten tijde van de revolutie.
Dialogues des Carmélites vertelt het verhaal Blanche de la Force, die besluit om in te treden bij de Karmelietessen van Compiègne. Haar broer, Chevalier de la Force ziet zijn zus echter niet graag vertrekken, gezien de revolutionairen al te gretig zijn om het klooster volledig te vernielen en de Karmelietessen te doden wegens "laster" aan de Revolutie. Toch treedt Blanche in, en neemt ze de kloosternaam aan van "Blanche de l'Agonie du Christ", een naam waarmee ze het hart wint van Madame de Croissy, de priorin die korte tijd later een bittere doodstrijd aangaat tijdens dewelke ze haar geloof verwerpt. Blanche en Constance, de twee novices van het klooster hebben hun eigen kijk op de dingen, maar zijn vastbesloten om zelfs hun leven te geven voor hun gemeenschap en voor God. Wanneer de revolutionairen binnenvallen en de zusters arresteren, kan Blanche zich verstoppen en Mère Marie de l'Incarnation geeft een adres aan Blanche waar ze kan gaan schuilen. Wanneer de zusters één voor één op het schavot van de guillotine moeten gaan staan, keert Blanche terug en gaat ze als laatste de dood in, trouw aan haar zusters, en aan God.
Een van de sleutelscènes van de opera is de sterfscène van Madame de Croissy. Deze werd op uitzonderlijke wijze geïnterpreteerd door Sylvie Brunet-Grupposo. We zien haar terug in de komende Hamlet-productie in de Munt als la mère Gertrude. Imposante mezzo-sopraan!
Een andere scène die naar de keel grijpt is het moment waarop de Chevalier de la Force naar het klooster komt om afscheid te nemen van zijn zus, aangezien hij naar het buitenland moet vertrekken, en aangezien hij doorheeft dat hij zijn zus niet kan overtuigen om met hem mee te gaan. Helène Guilmette en Sébastien Guèze interpreteren deze scène op zulk een manier dat het bijna magisch wordt. De liefde tussen de twee krijgt een speciale dimensie, en in de zaal is te merken dat het de mensen aangrijpt. Deze twee jonge artiesten verdienen alle lof voor een adembenemende prestatie deze avond. Ook de jonge Anaïk Morel, die we kennen vanop de Elisabethewedstrijd in 2011, zet een prachtprestatie neer als Mère Marie de l'Incarnation. Sabine Devieilhe zet een verdienstelijke soeur Constance neer.
Het is de grote verdienste van dirigent Kazushi Ono dat alles zo vlot verloopt. Zang, koor, orkest presteren perfect. Christophe Honoré slaagt erin van deze productie een streling voor het oog te maken. Hij transponeert het verhaal naar 'onze' tijd, waarin Karemelietessen zelfs beschikken over een computer. Ook de finale scène, waarin de Karmelietessen een voor een in een afgrond geduwd worden, gaat door merg en been. Origineel en gedurfd!
Dit is één van die grote avonden voor mij, die in mijn geheugen gegrift staan. Om dit betoog te eindigen, een citaat van Bernanos dat alles samenvat: "Il y a toujours une aventure que vous courrez malgré vous, que vous allez peut-être courir demain. Mieux vaut sortir un peu tout de suite pour vous habituer... Le plus sédentaire des hommes la courra, et c'est une plus grande et merveilleuse aventure qu'aucune de celles que vous avez lues dans les livres... Mais oui, la mort, notre mort, la vôtre, bien à vous, - particulière. (Extract uit de conferentie "Satan et nous", 1927)
|
Reacties
Een reactie posten