Yves goes classic

De traditie is oud. De kandidaten zijn jong. Dat is een korte samenvatting van de jaarlijkse Koningin Elisabethwedstrijd, sinds dit jaar onder de Hoge Bescherming van Koningin Mathilde. Koningin Fabiola heeft de fakkel doorgegeven. De wedstrijd staat driejaarlijks in het teken van zang. In de jury zetelen vooraanstaande namen uit de klassieke zangwereld, waaronder dit jaar June Anderson. In deze blog doe ik het relaas van mijn persoonlijke top-3 in de finaleweek. Chiara Skerath (c) Vera Markus   Op de eerste plaats in mijn klassement vinden we de Zwitsers-Belgische sopraan Chiara Skerath. Deze sopraan, die al een heel mooi CV kan voorleggen, viel reeds op in de vorige ronden met onder andere de Klänge der Heimat van Strauss. Chiara kiest voor een a-typische finale, die zeer in de smaak valt bij het publiek. Beginnen doet ze met enkele liederen van Britten: Villes - Phrase - Antique, dit zijn enkele gedichten van Rimbaud.  Chiara Skerath heeft het publiek direct op haar ...

Jan Lisiecki. Zij die mij goed kennen weten dat hij een van mijn grote idolen is. Toen ik deze pianist leerde kennen enkele jaren geleden wist ik meteen dat hij iets in zijn mars had wat weinigen hem nadoen. Een grote bescheidenheid en een bovenmenselijk talent, dat is wat deze pianist aan zijn publiek te bieden heeft. Jan stelt een indrukwekkend Chopinrecital voor aan zijn publiek. Om nog dagen en weken stil van te worden! (c) Jan Lisiecki Dat dit een concert is waar ik maanden naar heb uitgekeken, is een understatement. Jan Lisiecki is één van mijn grootste idolen. Als ik zijn één van zijn cd's opleg, stel ik vast dat weinig pianisten mij ontroeren zoals hij doet. Zijn interpretatie van muziek is hemels. Combineer dat dan nog eens met het schitterende kader van de Kleine Zaal van het Concertgebouw Amsterdam, en je krijgt de hemel op aarde voorgeschoteld! Op het programma zien we het volgende verschijnen. Chopin - Wals in Es, op. 18 'Grande valse brillan...

Faust van Gounod, een opera die volzit van beroemde (wedstrijd)aria's en deuntjes die iedereen meezingt, wordt eigenlijk niet zo vaak integraal opgevoerd. Reden te meer dus om naar Amsterdam af te zakken om eens te kijken hoe die volledige opera nu eigenlijk écht in elkaar zit. Marc Minkowski dirigeert het Rotterdams Philharmonisch Orkest. (c) Nationale Opera & Ballet (Nederland) Een schare aan uitmuntende solisten rukt aan. Irina Lungu zingt Marguerite, Michael Fabiano is Faust. Het moet gezegd: deze twee stemmen stralen wereldklasse uit. Mikhail Petrenko is een verdienstelijke Méphistophélès. Maar wat jammer is: acteren is er op deze zondag niet bij. De regie is er op gemaakt om continu, tot op het hyperkinetische toe "beweging" te veroorzaken, maar de zangers krijgen amper de kans om te bewegen, althans in het deel voor de pauze.  Na de pauze wordt het beter: de personages worden scenisch gezien dieper uitgewerkt, maar deze keer overdrijft men tot op het ...

Toen vrienden mij voorstelden om mee te gaan naar het Requiem van Verdi in De Doelen was ik dadelijk enthousiast. Toen ik vernam dat Yannick Nézet-Séguin zijn eigen orkest, het Rotterdams Philharmonisch zou dirigeren, én dat het Collegium Vocale ook van de partij zou zijn, veranderde dat concertticketje in eens staafje goud. Dit is namelijk één van die concerten die ik voor geen geld ter wereld zou willen missen. (c) Yannick Nézet-Séguin Het Requiem van Verdi wordt door sommige mensen zonder blikken of blozen een opera genoemd. Het is wel waar dat er een zeker operatief element zit in dit werk. Verdi heeft de Latijnse dodenmis, waarin het superbombastische "Dies Irae" tot op het einde herhaald wordt, herwerkt tot een soort miniatuuropera, waarbij je soms vergeet dat het om een mis gaat. Zo theatraal en uitbundig, maar ook heel ingetogen en fijn, op andere momenten. Zoals we van Nézet-Séguin gewend zijn, verloopt alles op wieltjes. Deze dirigent is een plezier om na...

Rigoletto. Ik zag deze opera voor het eerst in Wenen, in de Volksoper. De opera werd toen in het Duits gezongen (een bevreemdende ervaring, want sommige grote aria's werden wél in het Italiaans gezongen). Vandaag zag ik na jaren terug een Rigoletto, dit keer in "originele" versie, in de Munt. Aan het roer van het schip: maestro Rizzi. (c) Bernd Uhlig De invulling van de cast van deze Rigoletto heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Heel wat zieke zangers en de nodige vervangingen zorgen ervoor dat het voor de cast extra moeilijk en spannend is om in deze productie te zingen. Van dit alles is echter niets te merken tijdens de voorstelling: alles loopt gesmeerd en de zangers leveren uitmuntend werk. Robert Carsen, operaregisseur bij uitstek, levert een bijzondere productie. Hij verplaatst de wereld van Rigoletto naar die van een circus. Een letterlijk circus dan. Want natuurlijk zit er hier ook wel ergens een dubbele bodem in verstopt, genre "Het leven is e...

Dat Janine Jansen in veel vaktijdschriften beschreven wordt als dé violiste van het moment, behoeft geen commentaar. Deze Nederlandse, bijzonder integere en sympathieke violiste, die zich duidelijk kiplekker voelt op het podium, trakteert haar trouwe publiek op enkele bekende werken, maar ook wat minder toegankelijke muziek. Een feest! (c) Janine Jansen Janine Jansen start haar recital met de sonate voor viool en piano van Leoš Janáček. Geen eenvoudige muziek, maar Jansen weet te overtuigen. Dat deze partituur niet alleen moeilijk is om naar te luisteren, wordt nog meer in de verf gezet door de virtuositeit die Janáček eist van zijn uitvoerders. Zowel Itamar Golan als Janine Jansen halen het onderste uit de kan, zonder aan een ontspannen indruk in te boeten. Daarop volgt de wondermooie Fantasie voor viool en piano opus 159 van Schubert. Heel opvallend is het allerbegin van het werk, waar  de violiste zo delicaat te werk moet gaan, dat élke minuscule fout een doodsteek ...

De Vlaamse Opera pakt deze dagen uit met een ambitieus project. In één voorstelling worden De Burcht van Hertog Blauwbaard van  Bartók en de Winterreise van Schubert opgevoerd. Uiteraard worden de twee niet "gemengd", maar krijgen ze elk hun moment de gloire. Voor de pauze zien we Blauwbaard, na de pauze Winterreise. (c) Annemie Augustijns Voor mij was Blauwbaard nieuw, maar ik ben blij dat ik het nu eindelijk eens integraal gehoord en gezien heb! Het verhaal van de mysterieuze Hertog Blauwbaard, die met veel moeite toelaat dat de bevallige jongedame Judith het licht binnenlaat in zijn burcht, door de zeven deuren die angstvallig gesloten blijven, zet aan tot nadenken. Dit sprookje kent zo een gruwelijk einde dat het niemand onberoerd laat. Martyn Brabbins is chef van dienst en heeft het geheel perfect onder controle. Hij vindt het juiste tempo, de juiste gelatenheid, en bij momenten de juiste kracht om het geheel vorm te geven. En dat helpt Stefan Kocan en Asmik Gr...