De Koningin Elisabethwedstrijd hangt aan elkaar van de tradities. Eén van deze tradities is het slotconcert, dat gegeven wordt door de prijswinnende artiesten die deelnamen aan de wedstrijd. Bij het zangconcours wil dit zeggen dat de eerste zes artiesten samen op het podium verschijnen om te bewijzen waarom zij de besten waren. Orkest van dienst is het Orchestre de l'Opéra Royal de Wallonie-Liège, onder leiding van Paolo Arrivabeni.
Wat opvalt, en wat geldt voor alle artiesten van de avond, is dat de interactie met het orkest veel beter is dan tijdens de finaleweek. Dit is vermoedelijk te danken aan de grote stressfactor (het wedstrijdgehalte) die wegvalt. Dit is namelijk een écht concert.
Sommige aria's die we in de finaleweek hoorden, horen we terug in het slotconcert. In de wandelgangen is iedereen unaniem: "het klinkt allemaal toch zoveel mooier vanavond". Om niet stil te moeten staan bij elke aria die gezongen is haal ik er een paar hoogtepunten uit, althans voor mij.
Chiara Skerath en Sumi Hwang bijten de spits af met Sull'aria uit le Nozze di Figaro. Een prachtig begin van een interessant en mooi concert. Chiara Skerath is een geboren Mozartvertolkster. Dat zal ook later blijken als ze een daverend applaus losweekt bij het publiek met dé Despina-aria: Una donna a quindici anni. Sumi Hwang is een heel goede zangeres maar mist soms de subtiliteit die nodig is om iets los te weken bij het publiek. Haar interpretatie van Mimi, later op de avond, spreekt dan ook minder tot de verbeelding dan deze van Chiara Skerath in de finaleweek.
Mozart keert ook nog terug bij Yu Shao, de enige man in het gezelschap. Deze zanger heeft heel wat potentieel, en klinkt een stuk zelfzekerder dan in de finale. Dat hij het gaat maken, staat vast. Deze mooie stem zal veel intendanten aanspreken, daar ben ik van overtuigd! Samen met Hyesang Park zet hij een heel mooie Parigi, O cara neer. Dit is een van mijn lievelingsduetten.
Sarah Laulan zet een Carmen neer die het publiek doet schaterlachen, maar haar interpretatie is naar mijn gevoel iets té wulps.
En dan is er uiteraard onze Belgische Jodie Devos, haar Linda di Chamounix-aria, O luce di quest'anima, klinkt sprankelend. We zien deze sopraan graag terug in de Opéra Comique in Parijs, samen met Chiara Skerath, in het volgende concertseizoen. Ze zullen samen zingen in de Fledermaus, onder Mark Minkowski, naast onder andere Stéphane Degout. Als dat niet indrukwekkend is, weet ik het ook niet meer.
Dit concert was een mooie afsluiter van een intense Elisabethwedstrijdperiode. De artiesten hebben kunnen tonen wat ze écht kunnen en dat is het positieve aan het hele gebeuren. Nu toeren ze nog rond voor een reeks concerten, waarin ze ongetwijfeld nog veel harten zullen verwarmen!
Wat opvalt, en wat geldt voor alle artiesten van de avond, is dat de interactie met het orkest veel beter is dan tijdens de finaleweek. Dit is vermoedelijk te danken aan de grote stressfactor (het wedstrijdgehalte) die wegvalt. Dit is namelijk een écht concert.
Sommige aria's die we in de finaleweek hoorden, horen we terug in het slotconcert. In de wandelgangen is iedereen unaniem: "het klinkt allemaal toch zoveel mooier vanavond". Om niet stil te moeten staan bij elke aria die gezongen is haal ik er een paar hoogtepunten uit, althans voor mij.
Chiara Skerath en Sumi Hwang bijten de spits af met Sull'aria uit le Nozze di Figaro. Een prachtig begin van een interessant en mooi concert. Chiara Skerath is een geboren Mozartvertolkster. Dat zal ook later blijken als ze een daverend applaus losweekt bij het publiek met dé Despina-aria: Una donna a quindici anni. Sumi Hwang is een heel goede zangeres maar mist soms de subtiliteit die nodig is om iets los te weken bij het publiek. Haar interpretatie van Mimi, later op de avond, spreekt dan ook minder tot de verbeelding dan deze van Chiara Skerath in de finaleweek.
Mozart keert ook nog terug bij Yu Shao, de enige man in het gezelschap. Deze zanger heeft heel wat potentieel, en klinkt een stuk zelfzekerder dan in de finale. Dat hij het gaat maken, staat vast. Deze mooie stem zal veel intendanten aanspreken, daar ben ik van overtuigd! Samen met Hyesang Park zet hij een heel mooie Parigi, O cara neer. Dit is een van mijn lievelingsduetten.
Sarah Laulan zet een Carmen neer die het publiek doet schaterlachen, maar haar interpretatie is naar mijn gevoel iets té wulps.
En dan is er uiteraard onze Belgische Jodie Devos, haar Linda di Chamounix-aria, O luce di quest'anima, klinkt sprankelend. We zien deze sopraan graag terug in de Opéra Comique in Parijs, samen met Chiara Skerath, in het volgende concertseizoen. Ze zullen samen zingen in de Fledermaus, onder Mark Minkowski, naast onder andere Stéphane Degout. Als dat niet indrukwekkend is, weet ik het ook niet meer.
Dit concert was een mooie afsluiter van een intense Elisabethwedstrijdperiode. De artiesten hebben kunnen tonen wat ze écht kunnen en dat is het positieve aan het hele gebeuren. Nu toeren ze nog rond voor een reeks concerten, waarin ze ongetwijfeld nog veel harten zullen verwarmen!
Reacties
Een reactie posten