Yves goes classic

Een levende legende als Martha Argerich aan het werk zien, het was iets waar ik heel lang naar heb uitgekeken. Het is gek, maar in al die jaren dat ik concerten bezoek heb ik haar niet één keer live gezien. Het was dus dringend tijd om daar verandering in te brengen. En wat een feest! Argerich staat met haar 73 lentes als de koningin van de piano op het podium. Het is een hele eer om haar aan het werk te zien! (c) Martha Argerich  Het hele concert was eigenlijk opgebouwd rond de verjaardag van violist Gidon Kremer. Hij zou zijn verjaardag vieren in Bozar samen met zijn "Kremerata Baltica". Door enkele geschillen met de organisatie van Bozar heeft hij zijn kat gestuurd. Het programma wordt dan ook wat aangepast.  De Kremerata speelt als opener een ingekorte (?) versie van de Ouverture van "Die Entführung aus dem Serail" van Mozart. Daarna komt de eerste kamersymfonie van Weinberg aan bod, goed gecomponeerde muziek, in de stijl van Shostako...

Omdat Edvard Grieg zo weg was van Clara Schumanns uitvoering van Robert Schumanns Pianoconcerto in a, kreeg hij zelf de inspiratie om een pianoconcert te componeren. Dit concerto, met heel wat invloeden uit de Noorse volksmuziek behoort tot het repertoire van heel wat grote pianisten, en ook Arthur Jussen kan het ondertussen aan zijn palmares toevoegen. Samen met het Residentie Orkest en de piepjonge dirigent Antonio Méndez, speelt hij het pianoconcerto in a, gecomponeerd in 1868. En het moet gezegd: het was een uitvoering van exquise kwaliteit. (c) Peter van der Heyden De opener van het concert is de Tragische Ouverture in d van Brahms. Pathetiek ten top gedreven. Deze tragische opener bewijst dat Antonio Méndez de touwtjes zeer strak in handen heeft en dat we hier te maken hebben met een uitermate getalenteerd dirigent. De ouverture maakt het publiek klaar voor de core business van de avond: het pianoconcerto van Grieg. Arthur Jussen is niet aan zijn proefstuk toe wat G...

Akhnaten, de opera van Philip Glass waar de laatste tijd zoveel om te doen was in de Vlaamse pers, heeft mij kunnen bekoren. En dat is eerlijk gezegd niet wat ik verwacht had. Ik ben een totale leek op het gebied van Glass' muziek, en ik was aangenaam verrast te horen dat deze compositie helemaal niet atonaal is. Integendeel: hypnotiserende melodieën brengen het publiek in hogere sferen. Letterlijk, en figuurlijk (c) Annemie Augustijns Voor Titus Engel, dirigent van dienst, is Akhnaten geen gemakkelijke klus. Dit repetitieve werk vraagt een bijzondere concentratie van solisten, koor en orkest. Engel, voor de gelegenheid gekleed in een prachtig kostuum van Walter Van Beirendonck, die ook tekende voor de kostumering van de hele productie, kwijt zich perfect van zijn taak.  Het moet gezegd: deze productie is adembenemend, alles zit goed: kleuren, zang, regie. Het verhaal wordt niet verraden, en dat is belangrijk. Men blijft trouw aan de geest van het stuk. Tim Mead, contrate...

Het gebeurt niet elke dag dat een wereldbefaamde mezzosopraan als Susan Graham op het podium staat in Antwerpen. Toch wist deFilharmonie haar te strikken voor de uitvoering van La mort de Cléopâtre van Berlioz. Na het débâcle van Vesselina Kasarova in Bozar, enkele weken geleden, die het werk totaal verknalde, had ik gehoopt een perfecte uitvoering van dit prachtige werk te horen. (c) Benjamin Ealovega deFilharmonie opent het concert met de ouverture van Béatrice et Bénédict , eveneens van Berlioz. Een mooie uitvoering van een voor mij onbekend werk! Daarna is het de beurt aan Susan Graham. Veel publiciteit, onder andere op Klara, had het publiek voorbereid op haar komst, maar wat was dit een tegenvaller van formaat. Graham octaveert bijna het volledige stuk, ze gaat nooit de hoogte in. Het enige indrukwekkende, niet per se in positieve zin, is haar Cléopatrakleed. Ijdelheid is haar niet onbekend. Maar daarmee overtuigt ze mij echt niet. Het is jammer dat een sopraan van dit...

Jan Lisiecki was te gast in de Alte Oper in Frankfurt samen met het Mozarteumorchester Salzburg en Maestro Ivor Bolton. Men mag wel stellen dat het hier over een Winning Team in de klassieke muziek gaat. Deze combinatie staat garant voor een adembenemend concert dat van het begin tot het einde voor kippenvel zorgt! (c) Jan Lisiecki Jan Lisiecki, de jonge pianist met de vlinderdas, én sokken met witte bolletjes, staat garant voor jeugdigheid en degelijkheid op het podium. Lisiecki, die de bescheidenheid zelve is, is iemand die ogenblikkelijk, vanaf de eerste noot, de harten van het publiek verovert. Zo ook tijdens zijn opvoering van het vierde pianoconcerto van Beethoven. Wat de pianoconcerto's van Beethoven betreft is dit (samen met het derde) mijn favoriet. Vooral de tweede beweging vind ik adembenemend. Weinig pianisten spelen ze naar mijn zin. Lisiecki doet dat wél! Ivor Bolton dirigeert als geen ander het Mozarteumorchester. Dit orkest, gespecialiseerd in Mozart en B...

Met "Vanbinnen Bang Vanbuiten" bouwt Dimitri Leue verder aan zijn trilogie rond de mysteries van de psyche. Na het "Lortcher-syndroom" en "De diepte van het Dal", stukken die gingen over dementie en depressie, gaat Leue verder met het thema van de smetvrees. Een regisseur wil een welbepaalde operazangeres in zijn productie om de rol van Aïda te verzekeren.... Dat is het begin van een meeslepende vertelling. (c) www.cobra.be Het moet gezegd: de thema's waarrond Dimitri Leue werkt in zijn vertellingen zijn op zijn minst vrolijk of gemakkelijk te noemen. Maar daar hoort bij dat hij erin slaagt een zeker taboe te doorbreken, en een zeker gemak te geven aan deze thema's, waardoor ze misschien iets meer bespreekbaar worden. Het is dan ook niet voor niets dat Leue voor deze voorstellingen de steun krijgt van "Te Gek!?" In het geval van "Vanbinnen Bang Vanbuiten" gaat het over smetvrees. De tekst, van de hand van Leue zelf...

Als één van zijn laatste opera's, heeft Händel Alcina  op papier gezet. Deze opera ging in première in London in 1735. Honderden jaren later zou Pierre Audi deze opera, alsook Tamerlano in scène zetten voor het Drottningholms Slottsteater in Stockholm, een van de weinige baroktheaters in de wereld waar de oude mecaniek van het theater bewaard is gebleven én gebruikt wordt. En weer enkele jaren later zouden deze producties hernomen worden in De Munt. Ik was getuige van Alcina. (c) operaballet.nl Pierre Audi kiest er dus voor om Alcina te regisseren met de middelen van een baroktheater. We komen terecht in een wereld van wat men soms "bordkartonnen" decors noemt. De belichting van Matthew Richardson en de kostuums en decors van Patrick Kinmoth zorgen voor een magische sfeer doorheen het stuk. De kostuums die niet bij één bepaald tijdvak thuishoren zijn van een uitmuntende afwerking, alsook de pruiken en de maquillage. We kunnen ons beter inleven in hoe een opera er i...