Yves goes classic

Een heel aantal jaren geleden speelde Lucas en Arthur Jussen het dubbelconcerto voor piano van Poulenc samen met Schönwandt. Ik was toen al fan van hun interpretatie van dit concerto, dat, wat piano betreft, mijn allerdierbaarste werk is. Er zit iets in dat ik niet kan beschrijven, maar dat me wel ontroert en telkens weer meesleept. Ik vind het dan ook superfijn om de broers Jussen terug aan het werk te zien met dit concerto. Ze maken er dan ook echt een feest van, en dat is harverwarmend! (c) Anne Timmer Als inleiding van het concert speelt de Philharmonie Zuidnederland -onder leiding van Otto Tausk- Ma mère l'Oye van Ravel. In de orkestversie weliswaar. Arthur en Lucas Jussen hebben dit werk in de versie voor piano op hun cd Jeux geregistreerd. Het is leuk om nu de orkestversie eens te horen! En dan komt waarvoor ik gekomen was: de Poulenc. Poulenc, een componist die me niet loslaat, en de enige componist waarvan ik het volledige oeuvre in mijn cd-rek heb staan, is iema...

Voor het tweede jaar op rij organiseren Lucas en Arthur Jussen een concert op tweede paasdag, waarbij ze enkele muzikale vrienden uitnodigen om samen met hen te musiceren. Net als vorig jaar zijn ze er in geslaagd om een zeer evenwichtig en interessant programma op het podium neer te zetten. Charlotte Janssen (sopraan), Harriet Krijgh (cello) en Fumiaki Miura (viool) zijn de drie gastmuzikanten voor dit concert (c) Anne Timmer Het concert wordt geopend met de Lebensstürme, van Schubert, een werk dat quatre-mains gespeeld wordt door de twee broers. Schubert heeft dit werk gecomponeerd in het laatste jaar van zijn leven. Het is een allegro met heel veel variatie. Het werk doet ons kennismaken met de diversiteit van de piano als instrument. De broers Jussen spelen een zeer mooie versie en zetten de toon voor een prachtig concert. Daarna volgt Lucas Jussen samen met violist Fumiaki Miura, voor de Sonatine nr. 3 (D408), van dezelfde Schubert. Beide muzikanten brengen een gesmaakte ve...

Der König Kandaules... de titel van een werk dat menig mens de wenkbrauwen doet fronsen. Wie heeft er ooit al van dit werk gehoord? Dat is een goede vraag, want het zijn er niet veel. Zemlinsky componeerde dit werk op de vooravond van de tweede wereldoorlog, maar toen hij stierf in 1942 had hij slechts één derde van de orkestpartituur uitgeschreven. Het zou nog tot in 1966 duren dat men op basis van vele notities die hij maakte de volledige partituur kon reconstrueren. (c) Annemie Augustijns Dit werk, dat volledig doorgecomponeerd is en dus een echte rollercoaster van opeenvolgende motieven en elementen bevat, is een werk dat soms aan Wagner doet denken. Het is duidelijk waar Zemlinsky zijn mosterd heeft gehaald, zonder te imitatief op te treden. Er zit wel duidelijk een eigen inbreng in zijn muziek, waarvan, het moet gezegd, de moeilijkheidsgraad hoog ligt. Dmitri Jurowski is duidelijk in zijn element bij het dirigeren van deze partituur. Het orkest is in goede vorm. En wie ...

Muziek kan troost bieden. Troost in moeilijke tijden. En zo geschiedde: het Chamber Orchestra of Europe, één van de meest toonaangevende kamerorkesten in de wereld, deed er alles aan, om de dag na hun optreden in Parijs en na de aanslagen in de luchthaven van Zaventem, in DeSingel te geraken, en tegen alle angst en onzekerheid in, toch op het podium te komen. Hun chef van dienst, Antonio Pappano betreedt het podium en houdt eraan om voor hij begint een moment van ijzingwekkende stilte te houden. (c) Antonio Pappano Het concert wordt geopend met een korte symfonie van Mozart, nummer 25, die meteen de toon zet voor de rest van de avond. Het is een bijzonder precieze en gedetailleerde uitvoering, waarbij de gelaagdheid binnen het orkest enorm opvalt. Pappano, uiteraard een van de besten van het moment heeft er geen moeite mee om het orkest op te tillen naar het hoogste niveau. Daarna is hoboïst François Leleux aan de beurt met het moeilijke concerto voor hobo en orkest van Strauss....

deFilharmonie verkeerde in Scandinavische sferen de afgelopen tijd! Voor de concerten van dit weekend stelden men samen met de kleurrijke dirigent Christian Lindberg een programma samen dat nog lang zal nazinderen. Niemand minder dan Yossif Ivanov, die eigenlijk een thuismatch speelt, zorgt voor spektakel in zijn uitvoering van Sibelius! (c) Paolo Dalprato De concertouverture Excelsior! (mét uitroepteken) is een bijzonder interessant werk dat hier en daar aan Wagner doet denken. Stenhammar, de componist, die voor mij nieuw is, had klaarblijkelijk een grote boon voor Wagner. Excelsior!, wat Latijn is voor "altijd maar hoger" is wat je hoort in de muziek: strijkers en blazers gaan telkens hoger en hoger in eenzelfde motiefje. Heel mooie muziek om horen, en al van in het begin erg herkenbaar! Christian Lindberg is een kleurrijk dirigent, letterlijk en figuurlijk. Hij straalt zijn energie duidelijk af op het orkest dat in topvorm is! Yossif Ivanov zorgt daarna voor een...

Voor alles een eerste keer, dat is wat ik dacht toen ik naar de Mattheuspassie ging luisteren in DeSingel. Dit grootse werk, dat gekarakteriseerd wordt door het dubbel koor, is het magnum opus van Bach. Het gebruik van een dubbel koor is vrij zeldzaam, maar Bach maakt er hier gretig gebruik van. De twee koren treden in dialoog met elkaar, waarbij het eerste koor symbool staat voor de "directe getuigen" van het verhaal (de "dochters van Sion") en het tweede koor de "gelovigen van alle tijden" symboliseert. De Mattheuspassie is anders dan in de Johannespassie geen passie waarin het lijden van Christus verheerlijkt wordt. Christus is geen triomfant, maar we krijgen een lijdende, "al te menselijke" Jezus te zien. (c) Juri Hiensch Photography Voor de gelegenheid werd de Nederlandse Bachvereniging onder leiding van Jos van Veldhoven uitgenodigd. Al meer dan 90 jaar is deze vereniging actief om Bach te promoten bij het grote publiek. In 192...

In de kader van de cyclus "Building Bridges: sir András Schiff presents young pianists", komt de Zwitserse Jean-Sélim Abdelmoula naar Brussel voor een recital. Deze veelbelovende jonge ster speelt werken van Abdelmoula (zichzelf...), Chopin en Schubert. (c) Nicola Betts Abdelmoula kiest ervoor om zijn recital te openen met een werk dat hij zelf gecomponeerd heeft. Hij is niet alleen een begenadigd pianist, maar heeft ondertussen ook zijn sporen verdiend als componist. Abdelmoula speelt Variations fantômes, een werk dat hier en daar erg etherisch klinkt, maar langs de andere kant met twee voeten op de grond staat. Een goede samenvatting zou zijn dat het werk "aards-etherisch" is, alsof muziek verdampt en opgenomen wordt door de aarde. Na dit eigen werk speelt de jonge pianist direct verder, zonder het publiek de kans te geven lawaai te maken. De ballade nummer 4 van Chopin, een prachtig werk trouwens, klinkt heel fris en Abdelmoula verkent alle mogelijkhede...

deFilharmonie, nog steeds mijn lievelingsorkest, had gepland om het pianoconcerto van Schumann uit te voeren met niemand minder dan Radu Lupu. Deze wereldvermaarde pianist is echter ziek geworden tijdens de repetities, en moest dus in allerijl vervangen worden door iemand anders die dit concerto op zeer korte termijn uit zijn vingers kon toveren. Daarom werd Jan Lisiecki gecontacteerd, die net een prachtige opname van dit concerto achter de rug heeft (met Antonio Pappano als dirigent!). Jan Lisiecki, die vanuit Calgary (Canada) is overgevlogen naar Antwerpen, is natuurlijk een van mijn favoriete pianisten. Groot was mijn verbazing dan ook dat hij onverwacht naar Antwerpen zou komen! (c) Bo Huang Schumann schreef maar één pianoconcerto en het was een schot in de roos. Dit stuk is er één met een verhaal en wat nodig is om zo een verhaal te vertellen, is een pianist met inlevingsvermogen. Die pianist heeft deFilharmonie gevonden in Jan Lisiecki. Hij speelt het concerto erg doorleefd...

Hannes Minnaar, de Nederlander die het Belgische publiek nog kent vanuit de Elisabethwedstrijd, streek neer in Antwerpen voor een uitvoering van het derde pianoconcerto van Rachmaninov, ter gelegenheid van de Rachmaninovhappening in DeSingel, waarbij gedurende de volledige dag werken van deze componist opgevoerd worden. Het openingsconcert is dat van Minnaar, samen met de Orkestacademie, een verzameling voortreffelijke conservatoriumstudenten, samen met muzikanten van mijn geliefde deFilharmonie, en dit alles onder leiding van dirigent Edo de Waart. (c) Marco Borggreve Ik was al lang aan het uitkijken naar dit concert, omdat ik Hannes Minnaar heel graag hoor spelen en eens te meer omdat ik hem nog niet zo vaak live gehoord had. Al mijn verwachtingen werden ingelost. De Orkestacademie levert een zeer mooie prestatie, en Hannes Minnaar brengt een Rachmaninov om van te snoepen. Hij laat de romantiek van Rachmaninov zeer sterk doorklinken, speelt prachtige cadenzen, en weet de rode d...

Grigory Sokolov, dé pianist. Dé poëet. De man van wie velen geen hoogte krijgen. Een man met een mateloos talent. Een levende mythe. En zo kunnen we nog uren doorgaan. Krantenkoppen liegen er niet om: Sokolov is een levende legende. Het was dan ook onontbeerlijk om op zijn recital aanwezig te zijn in Bozar en ik moet zeggen: hij overtrof mijn verwachtingen. Dat het goed zou zijn, wist ik op voorhand, maar dat ik zo ontroerd zou zijn door zijn optreden had ik niet kunnen denken.  (c) Grigory Sokolov Sokolov geeft al jaren alleen maar solorecitals. Hij heeft er ook een punt van gemaakt om geen studio-opnames meer te maken. Wat we van hem ontdekken op (vaak slecht opgenomen) cd's is dus maar een fractie van wat we in de concertzaal te horen krijgen.  Het vooropgestelde programma is er eentje van grote kwaliteit. Sokolov bepaalt zijn programma steeds zeer precies. Gedurende zes maanden verschijnt hij niet op het podium, om daarna zes maanden rond te trekken met zijn r...