Marc-André Hamelin, waarvan we zonder blikken of blozen kunnen zeggen dat hij een van de grootste pianisten is van onze tijd, was weer in DeSingel, ditmaal in het overweldigend charmante gezelschap van het wereldvermaarde Pacifica Quartet.
 |
| (c) Pacifica Quartet
Het concert wordt geopend met een compositie van Hamelin zelf: een passacaglia voor pianokwintet, en daarmee is de sfeer ineens gezet. Deze muzikanten zijn uitmuntend, dat voel je vanaf het begin. Na de geweldige sfeermaker is Antonin Dvorák aan de beurt. Zijn Pianokwintet nummer 2 wordt op een zeer fijne manier uitgevoerd. Het is een mooie keuze van de uitvoerders, omdat dit kwintet niet zo onconventioneel is als andere muziek van dezelfde componist. Opzwepende passages worden afgewisseld met zeer fijn uitgevoerde intiemere passages. Opvallend zijn voor mij vooral het eerste en het tweede deel: de Allegra ma non tanto en de "Dumka" (een term overgewaaid uit Oekraïne die zoveel betekent als "melancholisch lied".)
Maar het meest indrukwekkende komt na de pauze. Het Pacifica Quartet, dat wereldwijd verschillende prijzen behaald heeft, staat bekend om zijn gewaagde keuzes. Zo wordt het Piano Quintet van Leo Ornstein opgevoerd. Deze componist, die weinig mensen kennen, werd 109 jaar oud, en die zo de dood van Brahms nog heeft meegemaakt, is vooral bekend om zijn Piano Quintet, waar de uiterste virtuositeit verwacht wordt van de muzikanten. De pianopartij is zeer veeleisend, maar ook de strijkers weten wat doen. Gezegd moet dat Hamelin en het Pacifica Quartet op een bijna buitenaardse wijze omgaan met deze muziek. Deze prestatie zullen weinig muzikanten hen nadoen.
Ornstein was voor mij een echte revelatie. Een topkwartet met een toppianist, samen op het podium, er zijn slechtere avonden dan dat!
|
Reacties
Een reactie posten