De Schotse generaal Macbeth is misschien wel een van de meest bekende en beruchte theaterfiguren uit de Westerse geschiedenis. Verdi zag hier wel iets in en zette muziek op het noodlottige verhaal waarvan de meeste mensen het verloop wel kennen. Het libretto is van Francesco Maria Piave, die het baseerde op Shakespeare.
Andrea Breth, die onlangs nog het Muntpubliek choqueerde met haar Traviata, tekent voor de regie van deze Macbeth. De pers is zeer verdeeld over haar concept. Breth kiest voor een donkere productie, en daar kan ik op zich inkomen, maar ze wil veel te veel de nadruk leggen op het theatrale aspect van het verhaal. Het doek gaat tergend vaak omlaag, tussen de scènes, waardoor het publiek niet meer mee is, mensen beginnen te babbelen en te hoesten. Het gaat zelfs zover dat sommige scènes gewoon in het midden worden afgebroken. Dirigent Marc Albrecht lijkt er zelf ook zenuwachtig van te worden.
Op muzikaal vlak laat Albrecht soms steken vallen. Hij zet zijn orkest aan tot een te groot geluid, waardoor de stemmen soms in het niets verdwijnen. Dit ligt natuurlijk ook aan de ongelukkig gekozen vorm van het decor. Het geluid wordt in elk geval niet genoeg de zaal ingestuurd. Deze operazaal staat al bekend om haar slechte akoestiek, en als het decor dan nog wegloopt met al het geluid, is dat nefast. Een jammere zaak.
Wat de zang betreft, ben ik wel tevreden. Scott Hendricks, die ook in De Munt geen nobele onbekende is, is een verdienstelijke Macbeth. Zijn Lady, gezongen door Amarilli Nizza, is één van de weinige zangers van de avond die er wél in slaagt om haar geluid de zaal in te projecteren. Ze heeft een grote stem, en vertolkt haar rol zeer goed. Een andere opvallende stem is Macduff, gezongen door Wookyung Kim. Hij krijgt bij het slotapplaus dan ook de meeste bijval van het publiek.
Desondanks de mooie prestaties van de zangers is het publiek matig enthousiast. Om voornoemde redenen, die er voor zorgen dat de spanning die een Macbeth verdient, totaal afwezig is. Het wordt een pot-pourri van scènes, omdat Andrea Breth haar publiek onderschat. We weten dat het theater is, daar is geen hyperkinetisch gordijnspel voor nodig.
Reacties
Een reactie posten