Yves goes classic

In het kader van de Da Pontetrilogie die dit jaar in Opera Vlaanderen plaatsvindt, hernam men de mooie Così fan tutte-productie van Guy Joosten die ondertussen al heel wat operahuizen heeft aangedaan. Resultaat is een mooi staaltje nostalgie en enkele goede stemmen.  Pret verzekerd! (c) Opera Vlaanderen Dat deze productie van Guy Joosten redelijk gedateerd is, daar bestaat geen discussie over. Maar over het feit dat ze nog steeds werkt ook niet.  Het frivole grappige karakter van het stuk wordt benadrukt door de bijna hermetisch afgesloten hotellobby waar alles zich afspeelt. Guy Joosten, die volgens mij in al zijn producties een obsessie heeft voor "deuren", benadrukt ook hier het komen en gaan van de personages met drie soorten deuren. Eén: de gewone deuren richting het terras, die af en toe eens goed dichtgeklapt worden om hun bestaan te benadrukken. De draaideur, laat ons zeggen de hoofdingang van het hotel, die op cruciale momenten in het stuk functioneel gebruik...

Don Giovanni zal bij het einde van deze productie 188 keer opgevoerd zijn in de Munt. Een indrukwekkend aantal voorstellingen dus, in een reeks heel verschillende producties. Aan deze lijst van producties wordt die van regisseur Krzysztof Warlikowski toegevoegd. Op voorhand werd het publiek al ruimschoots "geïnformeerd" in de pers en op de website van de Munt over het rauwe karakter van de voorstelling. Seksueel expliciete beelden maken dat de voorstelling als "KNT" bestempeld wordt.  (c) De Munt/La Monnaie "Don Giovanni, ossia Il dissoluto punto" is een van de meest gespeelde werken uit de operageschiedenis. Voor velen is deze opera ontegensprekelijk het beste werk dat Mozart ooit geschreven heeft, en sommigen gaan nog verder: Don Giovanni is de opera der opera's. Dat deze opera een aaneenschakeling is van topmomenten staat buiten kijf. En ook in deze productie gaat die schoonheid niet verloren! Vooraleer het te hebben over de regie wil ik ...

Als het Rotterdams Philharmonisch Orkest aantreedt met haar chef-dirigent, Yannick Nézet-Séguin, en dan nog in combinatie met het Collegium Vocale, dan is het feest. Een feest waarop je niet mag ontbreken. Vanavond was het zover in deSingel. Een concert waar ik maanden naar heb uitgekeken, vooral voor het tweede deel, waarin de Stabat Mater van Poulenc (mijn lievelingscomponist) ten gehore werd gebracht.  (c) Yannick Nézet-Séguin Dat het een hele eer is dat Yannick Nézet-Séguin naar deSingel komt, is geen geheim. Deze jonge Canadees één van de meeste gevraagde dirigenten van het moment. Enkele weken geleden zagen we hem nog aan het werk in Brussel. Nu dus in Antwerpen. Wat een geluk, mijn lievelingsdirigent twee keer zien op enkele weken tijd! Voor de pauze krijgen we de 8ste symfonie van Schubert te horen. Ze wordt ook "Die Unvollendete" genoemd omdat, het woord zegt het zelf, ze nooit is afgemaakt. Dirigent en orkest weten perfect waar ze aan beginnen, en de sound v...

Zoals bleek uit mijn vorige blog stond Beethoven deze dagen centraal in Flagey. Zeer veel concerten werden georganiseerd op korte tijd. Zowel studenten als "oude rotten in het vak" kwamen aan bod. Opvallend was de aanwezigheid van Maria João Pires, de Portugese pianiste die ondertussen heel de wereld kent. Onlangs werd ze 70 jaar, maar aan vitaliteit heeft ze nog steeds niet ingeboet. Het integere pianospel waar ze voor bekend staat klonk ook in Flagey hemels mooi. En Pires houdt het niet bij haar eigen concerten, maar zoals velen weten is ze ook zeer nauw betrokken bij maatschappelijke projecten. Zo heeft ze een concert georganiseerd met kansarme kinderen uit Brussel, dat zou opgevoerd worden de dag na haar Beethoven 4. Orkest van dienst is het Orchestre National de Lille.  (c) Maria João Pires  Als opening van het concert krijgen de Romance 2 voor viool en orkest van Beethoven te horen. Violist van dienst is de 20 jarige Lev Solodovnikov, die studeert aan de Koningi...

"Beethoven" is deze dagen al wat de klok slaat in het Brusselse concertcircuit.  Zo was er in Flagey een heus Beethovenfestival, maar ook in Bozar stond deze componist op het programma. Voor de gelegenheid werd het Mahler Chamber Orchestra uitgenodigd, samen met pianist Leif Ove Andsnes. Ze werkten al vaak samen in het kader van "The Beethoven Journey", een project waarbij opnames zijn gemaakt van de pianoconcerto's van Beethoven en ook van de Koorfantasie. Samen met het Mahler Chamber Orchestra onderneemt Andsnes deze dagen een concerttour waar hij het vijfde pianoconcert ten gehore brengt, alsook de Koorfantasie. (c) Leif Ove Andsnes Het concert wordt geopend met een verdienstelijke uitvoering van het Concerto in D voor strijkorkest van Stravinsky. De orkestleden kiezen ervoor om recht te staan, en een dirigent is niet aanwezig. De eerste violist neemt die taak op zich. Ik erger mij een beetje aan de slordige indruk die het orkest meegeeft, maar als ik m...

De eerste keer het Concertgebouworkest live horen. Check. Gek genoeg had ik dit orkest, dat echt wel bij de allerbesten ter wereld hoort, nog nooit live gehoord. In mijn cd-rekje staan talloze opnames van dit legendarische orkest, dat furore maakt sinds 1888. Alle muzikanten worden streng geselecteerd en behoren bij de top in het genre. Ze worden opgeleid om de blijkbaar typische Concertgebouwklank in ere te houden. Aan het roer van dit Nederlandse schip staat de 31-jarige (!) Robin Ticciati, de Brits-Italiaanse dirigent die gerust een rising star genoemd kan worden in het land der dirigenten. Alleen al het feit dat hij voor dit wereldorkest staat, spreekt boekdelen. (c) Robin Ticciati De opzet van het programma dat het Concertgebouworkest brengt is een reis doorheen de Franse 19de eeuwse muziek. Fauré mag de spits afbijten met toneelmuziek uit Pelléas en Mélisande. Vanaf de eerste noot wordt duidelijk dat Ticciati het orkest perfect in de hand heeft. Hij heeft een mooie sl...

DeFilharmonie speelt op zondagmorgen Bruckner 6. Het is -aldus de componist- zijn felste symfonie. In de zesde symfonie doorbreekt Bruckner zijn gekende patroon. Hij maakt er iets anders van dan anders. Al blijft het wel bijzonder krachtige muziek. Aan de leiding staat chef-dirigent Edo de Waart. (c) Edo de Waart In het eerste deel, het Majestoso, is meteen duidelijk waarom deze symfonie anders is dan anderen die Bruckner geschreven heeft. Dreunende ritmes, plotse wendingen, modulaties. Alles wat nodig is om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. deFilharmonie is in vorm en ook Edo de Waart weet er wel weg mee, ook in de delen die volgen. Het tweede deel, het Adagio, wordt langs de snelle kant gespeeld, maar dat heeft ook wel iets. Het geeft een nieuwe dimensie aan de muziek, en is een mooi opstapje naar het derde en het vierde deel, de Scherzo en de Finale, waarin een volle sound van het orkest goed tot haar recht komt.  Een heel toffe en mooie manier om een druile...

Arthur Jussen heeft voor het eerste een volledig solorecital in in elkaar gestoken en dat verdient alle lof. De jonge Nederlandse pianist kiest niet de gemakkelijkste weg. Op het programma staat de sonate nr 62 van Haydn, de bekendste van de reeks, maar zeker niet de eenvoudigste, gevolgd door de 32 variaties in C WoO 80 van Beethoven. Dan volgen enkele dansen van Marko Tajčević. Na de pauze krijgen we Ravel voorgeschoteld: Jeux d'eau, gevolgd door een hoeksteen uit de pianoliteratuur: het Carnaval van Schumann. (c) Marco Borggreve Haydn componeerde 66 sonates. De 62ste sonate is de laatste waarvan we met zekerheid kunnen zeggen dat ze gecomponeerd werd door de componist zelf, en bijgevolg is het ook een van de bekendste van zijn sonates. Vooral het laatste deel van de sonate valt op. Het is een complex stuk muziek waarin plaats is voor muzikale verrassingen: chromatiek, plotse stiltes etc.   Arthur Jussen vindt vlot zijn weg in deze prachtige muziek, die bekr...

Mijn favoriete violist Lorenzo Gatto bracht net een nieuwe cd uit van Beethovens Vioolconcerto en twee romances van dezelfde componist. Hiervoor werkte hij samen met de jonge dirigent Benjamin Levy en het Orchestre de chambre Pelléas. Het resultaat mag er wezen. Een prachtige, oprechte interpretatie van één van Beethovens mooiste werken. Ik was dan ook heel verheugd om Lorenzo Gatto dit concerto te horen spelen in Bozar, met Jan Willem de Vriend aan het roer en als orkest het Nationaal Orkest van België. (c) JN Doumont Het Nationaal Orkest van België, in kleine bezetting, gelukkig, opent het concert met de Ouverture van Lucio Silla (Mozart). Het is meteen duidelijk dat Jan Willem de Vriend hard gewerkt heeft met het orkest. Er lijkt wel een nieuw elan van uit te gaan, misschien zijn de nieuwe gezichten in het orkest de oorzaak. Een mooi afgewerkte ouverture, als inleiding op een overigens heel mooi concert. Waar ik voor gekomen was, was uiteraard het Vioolconcerto van Beethove...

Elk jaar kiest ECHO, de European Concert Hall Organisation, enkele beloftevolle jonge musici uit, die de kans krijgen om een toer te maken door de prestigieuze Europese concertzalen die bij de organisatie zijn aangesloten. Het is een absoluut unieke kans voor de solisten om promotie te maken, om podiumervaring op te doen, maar het is ook niet te versmaden kans voor het publiek om de grote sterren van de toekomst aan het werk te zien in het begin van hun carrière. Zo ook met Aaron Pilsan, de 19-jarige Oostenrijkse pianist, die onder ander gestudeerd heeft aan het Mozarteum in Salzburg. (c) Roland Rasemann Aaron Pilsan is een begaafd pianist. Dat is wel het minste wat je kan zeggen. Zijn programma is er een voor een kennerspubliek, en dat is riskant. Voor de pauze staat de vijfde partita van Bach geprogrammeerd, samen met de Eroica Variaties van Beethoven. Zij die van piano houden kennen deze stukken door en door, en bepaalde critici zitten dan ook op het puntje van hun stoel om ...

Modest Moesorgski, een componist die vele mensen niet kennen of links laten liggen, is de componist van de kooropera Khovansjtsjina. Deze opera was mij totaal onbekend tot op het moment dat ik in de zaal plaatsnam. Ik geef toe dat ik iets te slecht voorbereid was op het libretto en het verhaal (ik had het duidelijk wat onderschat), dus ik hou mij deze keer bij een algemene indruk van de opvoering.  (c) Opera Vlaanderen - Annemie Augustijns  Deze opera geeft een pessimistische kijk op het leven in het voormalige Moskou. Het verhaal begint in 1682 met het overlijden van Tsaar Fjodr III. Prins Ivan Khovanski lokt met de "streltsy", zijn volgers een revolte uit, die in de geschiedenisboeken beschreven wordt als de zaak Khovanski of de "Khovansjtsjina". Vandaar uiteraard ook de titel van de opera. Maestro Jurowksi heeft de leiding. Hij loodst ons doorheen dit lange werk zonder het orkest te overdonderend te laten overkomen. Alle solisten komen tot hun recht en d...

Arcadi Volodos, een naam die klinkt als een klok, althans in de pianowereld, was nog eens te gast in de Brusselse Bozar. Bij aankomst merkte ik dat het publiek anders was dan anders. Het leek wel of het halve Conservatorium van Brussel was opgedaagd om iets te leren van deze grootmeester. Het gaf een fijn gevoel zoveel jongeren te zien in de concertzaal.  En gelijk hebben ze. De kwaliteit van dit recital had iets "ongehoord". Ik had Volodos al wel gehoord op youtube of op cd, maar hem in realiteit bezig horen, heeft toch een extra dimensie. (c) Arcadi Volodos Wat direct opvalt aan het programma is dat Volodos kiest voor een oerdegelijk klassiek programma. Geen verrassingen, maar wel ongeëvenaarde kwaliteitsmuziek. Hij vangt aan met Schuberts Sonate voor piano, D279 en de Allegretto D346. Achteruitgeleund tegen zijn keukenstoel getuigt Volodos van opperste concentratie en klankkleuren. De pianoklank komt volledig tot haar recht! Daarna komt Brahms: 6 Klavierstücke op...

Mark Wigglesworth is een dirigent die van vele markten thuis is. Zijn palmares is lang, en het is dan ook een eer voor deFilharmonie om met deze werelddirigent te kunnen samenwerken. Op het programma: La Valse van Ravel, de wereldberoemde Boléro, van diezelfde componist en dan de vijfde symfonie van Sjostakovitsj. Een aardig programma dus, en een kolfje naar de hand van deze dirigent. (c) Mark Wigglesworth De Valse van Ravel is een merkwaardige compositie. In het begin zijn de cello's amper hoorbaar, waarna andere instrumenten zich beginnen moeien. Het lijkt wel een muziekdoosje dat af en toe in panne valt en niet op gang geraakt, tot het echte walsritme vat krijgt op de muzikanten. Vanaf dan is iedereen vertrokken voor een prachtige melodie. Wigglesworth haalt het beste uit zichzelf en de muzikanten. Een plezier om zien en horen. Daarna volgt de Boléro, misschien wel een van de meest platgespeelde klassieke werken ooit. Ik moet eerlijk zeggen dat het voor mij de eerste kee...

Opsommen op welk podium de jonge dirigent Yannick Nézet-Séguin nog niet heeft gestaan, duurt niet lang. Er zijn namelijk waar weinig (internationale) podia waarop hij de harten van het publiek nog niet veroverd heeft. Het is dan ook een hele eer voor het Belgische publiek om deze superstar nog eens aan het werk te zien op het Brusselse podium! (c) Marco Borggreve Het concert wordt geopend met de zeemzoete Siegfried Idyll van Richard Wagner. Het orkest, en uiteraard de dirigent tonen hier hun kunnen ten volle. Wat hier voor nodig is, is precisie en doorlevingsvermogen. Een goede opvoering van Wagner ligt hem in de delicatesse van de muziek. Daarachter volgen de vier Letzte Lieder van Strauss. Moeilijke materie voor alle partijen. Sopraan van dienst is Dorothea Röschmann. Deze dame heeft een indrukwekkend palmares. Desalniettemin is haar interpretatie van deze liedereen niet echt mijn ding. Ik vind ze bij momenten veel te luid, en qua inleving zit ik ook met vraagtekens. Het p...

Desondanks treinstakingen in Duitsland is het me toch gelukt aanwezig te zijn op een concert waar ik al maanden naar uitkeek. Jan Lisiecki, ondertussen uitgegroeid tot een heuse ster aan het klassieke muziekfirmament, speelt Mozarts 21ste pianoconcerto, in de Philharmonie in Köln (en deze zaal is een première voor mij!), samen met een orkest bij uitstek, de Camerata Salzburg, onder leiding van wereldberoemd dirigent Louis Langrée. En dat het de moeite was om tot in Duitsland te gaan voor dit concert, staat buiten discussie. (c) Jan Lisiecki Het concert wordt geopend met "Le tombeau de Couperin" van Ravel, in de versie voor orkest uit 1919.  Het is een bijzondere opener voor een concert dat voor de rest rond Mozart draait. Langrée toont zich direct van zijn beste kant. De Camerata Salzburg, ooit in het leven geroepen op de Salzburger Festspiele, is een prima orkest, gespecialiseerd in voornamelijk Mozart, Haydn, Beethoven en Schubert. Idealiter is het orkest zoals Moza...